เมื่อเลี้ยวเข้าบริเวณบ้านของพันตรีคัลเลนดาร์ เขาฝืนใจลงจากรถ ตองกาแล้วเดินต่อไปยังบังกาโล นี่ไม่ใช่เพราะจิตวิญญาณยอมก้มหัว เยี่ยงทาส แต่เพราะความรู้สึกของเขา — ด้านที่อ่อนไหว — นึกกลัวการ ถูกหักหน้า เมื่อปีที่แล้ว มี “ เรื่อง ” เกิดขึ้น คือสุภาพบุรุษชาวอินเดีย นั่งรถมาถึงบ้านของเจ้าหน้าที่รัฐ แล้วถูกคนรับใช้ไล่กลับ โดยบอก ให้มาใหม่ในสภาพที่เหมาะสมกว่านี้ เป็นเพียงรายเดียวในบรรดาการ เข้าพบเจ้าหน้าที่รัฐนับร้อยๆ คนจากนับพันๆ ครั้งก็จริง แต่เรื่องนี้ก็ โจษจันกันไปทั่ว ชายหนุ่มนึกขยาดที่จะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ�้ำ เขา ยอมลดราวาศอกเสียเอง โดยบอกให้คนขับจอดแค่ตรงเฉลียงบริเวณ ที่มีไฟส่อง หัวหน้าแพทย์ออกไปข้างนอก “ แต่ซาฮิบคงทิ้งข้อความไว้ให้ฉันนะ ” คนรับใช้ตอบกลับมาว่า “ เปล่า ” อย่างเฉยเมย อาศิศหมดหวัง นี่คือคนรับใช้ที่เขาลืมให้ทิป และตอนนี้จะให้ก็ไม่ได้แล้วเพราะมีคน อื่นอยู่ด้วยในห้องโถง เขาเชื่อแน่ว่ามีข้อความถึงเขา เชื่อว่าชายคนนี้ เก็บเอาไว้ไม่ยอมบอกเพื่อแก้แค้นเขา ระหว่างที่ถกเถียงกันอยู ่ ก็มีคน ออกมา ทั้งสองคนเป็นสุภาพสตรี อาศิศยกหมวกให้ คนแรกซึ่งสวม ชุดราตรี เหลือบมองคนอินเดียแล้วก็เบือนหน้าหนีตามสัญชาตญาณ “ มิสซิสเลสลีย์ นั่นรถตองกานี่ ” หล่อนร้องบอก “ ของเราหรือ ” คนที่สองถาม มองเห็นอาศิศเหมือนกัน และ
แสดงอาการแบบเดียวกัน
“ พระเจ้าประทานของขวัญมาให้ก็รับเถอะ ” หล่อนร้องเสียง แหลม แล้วทั้งสองก็โดดขึ้นนั่งบนรถ “ ตองกา วัลลาห์ ไปสโมสร สโมสร เจ้าโง่นี่รออะไรอยู่อีกล่ะ ”
“ ไปเถอะ ฉันจะจ่ายเงินให้พรุ่งนี้ ” อาศิศพูดกับคนขับ ขณะที่
28