2 برخاسته ، به َفد�ان َارام ، به خانة پدر و مادرت ، بتوئيل ، برو و از آنجا زني از دختران لابان ، برادر مادرت ، براي خود بگير .
3 و خداي قادر مطلق تو را بركت دهد و تو را بارور و كثير سازد ، تا از تو امت هاي بسيار بوجود آيند . 4 و بركت ابراهيم را به تو دهد ، به تو و به ذريت تو با تو ، تا وارث زمين غربت خود شوي ، كه خدا آن را به ابراهيم بخشيد . 5 پس اسحاق ، يعقوب را روانه نمود و به فدان ارام ، نزد لابان بن بتوئيل ارامي ، برادر رفقه ، مادر يعقوب و عيسو ، رفت . 6 و اما عيسو چون ديد كه اسحاق يعقوب را بركت داده ، او را به فدان ارام روان نمود تا از آنجا زني براي خود بگيرد ، و در حين بركت دادن به وي امر كرده ، گفته بود كه زني از دختران كنعان مگير ،
7 و اينك يعقوب ، پدر و مادر خود را اطاعت نموده ، به فدان ارام رفت ، 8 و چون عيسو ديد كه دختران كنعان درنظر پدرش اسحاق ، ب�د�ند ،
9 پس عيسو نزد اسماعيل رفت ، و م�ح�لت ، دختر اسماعيل بن ابراهيم را كه خواهر نبايوت بود ، علاوه بر زناني كه داشت ، به زني گرفت .
10 و اما يعقوب ، ِبئر َشب�ع روانه شده ، بسوي حران رفت .
11 و به موضعي نزول كرده ، در آنجا شب را بسر برد ، زيرا كه آفتاب غروب كرده بود و يكي از سنگهاي آنجا را گرفته ، زير سر خود نهاد و درهمان جا بخسبيد .
12 و خوابي ديد كه ناگاه نردباني بر زمين برپا شده ، كه سرش به آسمان مي رسد ، و اينك فرشتگان خدا بر آن صعود و نزول مي كنند .
13 در حال ، خداوند بسر آن ايستاده ، مي گويد : من هستم يهوه ، خداي پدرت ابراهيم ، و خداي اسحاق . اين زميني را كه تو بر آن خفته اي به تو و به ذريت تو مي بخشم .
يافت .
14 و ذريت تو مانند غبار زمين خواهند شد ، و به مغرب و مشرق و شمال و جنوب منتشر خواهي شد ، و از تو و از نسل تو جميع قبايل زمين بركت خواهند
15 و اينك من با تو هستم ، و تو را در هر جايي كه ر�وي ، محافظت فرمايم تا تو را بدين زمين باز آورم ، زيراكه تا آنچه را به تو گفته ام ، بجا نياورم ، تو را رها نخواهم كرد .
29
16 پس يعقوب از خواب بيدار شد و گفت : » البته يهوه در اين مكان است و من ندانستم . 17 پس ترسان شده ، گفت : » اين چه مكان ترسناكي است ! اين نيست جز خانة خدا و اين است دروازة آسمان .
18 بامدادان يعقوب برخاست و آن سنگي را كه زير سر خود نهاده بود ، گرفت و چون ستوني برپا داشت و روغن بر سرش ريخت .
19 و آن موضع را بيت ئيل ناميد ، لكن نام آن شهر او ًلا لوز بود . 20 و يعقوب نذر كرده ، گفت : اگر خدا با من باشد ، و مرا در اين راه كه مي روم محافظت كند ، و مرا نان دهد تا بخورم و رخت تا بپوشم ،
21 تا به خانة پد رخود به سلامتي برگردم ، هر آينه يهوه ، خداي من خواهد بود .
22 و اين سنگي را كه چون ستون برپا كردم ، بيت االله شود ، و آنچه به من بدهي ، ده يك آن را به تو خواهم داد .
1 پس يعقوب روانه شد و به زمين بني المشرق آمد .
2 و ديد كه اينك در صحرا ، چاهي است ، و بر كناره اش سه گلة گوسفند خوابيده ، چونكه ازآن چاه گله ها را آب مي دادند ، و سنگي بزرگ بر دهنة چاه بود .
3 و چون همة گله ها جمع شدندي ، سنگ را از دهنة چاه غلتانيده ، گله را سيراب كردندي . پس سنگ را بجاي خود ، بر سر چاه باز گذاشتندي . 4 يعقوب بديشان گفت : اي برادرانم از كجا هستيد ؟ گفتند : ما از حر�انيم . 5 بديشان گفت : لابان بن ناحور را مي شناسيد ؟ گفتند : مي شناسيم .
6 بديشان گفت : بسلامت است ؟ گفتند : بسلامت ، و اينك دخترش ، راحيل ، با گلة او مي آيد . 7 گفت : هنوز روز بلند است و وقت جمع گردن مواشي نيست ، گله را آب دهيد و رفته ، بچرانيد .
8 گفتند : نمي توانيم ، تا همة گله ها جمع شوند ، و سنگ را از سر چاه بغلتانند ، آنگاه گله را آب مي دهيم .
9 و هنوز با ايشان در گفتگو مي بود كه راحيل ، با گلة پدر خود رسيد . زيراكه آنها را چوپاني مي كرد .
10 اما چون يعقوب راحيل ، دختر خالوي خود ، لابان ، و گلة خالوي خويش ، لابان را ديد ، يعقوب نزديك شده ، سنگ را از سر چاه غلتانيد ، و گلة خالوي خويش ، لابان را سيراب كرد .
11 و يعقوب ، راحيل را بوسيد ، و به آواز بلند گريست .
12 و يعقوب راحيل را خبر داد كه او برادر پدرش ، و پسر رفقه است . پس دوان دوان رفته ، پدر خود را خبر داد .
13 و واقع شد كه چون لابان ، خبر خواهرزاة خود ، يعقوب را شنيد ، به استقبال وي شتافت ، و او را بغل گرفته ، و بوسيد و به خانة خود آورد ، و او لابان را از همة اين امور آگاهانيد .
14 لابان وي را گفت : في الحقيقه تو استخوان و گوشت من هستي . و نزد وي مدت يك ماه توقف نمود . 15 پس لابان ، به يعقوب گفت : آيا چون برادر من هستي ، مرا بايد مفت خدمت كني ؟ به من بگو كه اجرت تو چه خواهد بود ؟ و لابان را دو دختر بود ، كه نام بزرگتر ، ليه و اسم كوچكتر ، راحيل بود .
17 و چشمان ليه ضعيف بود ، و اما راحيل ، خوب صورت و خوش منظر بود . 18 و يعقوب عاشق راحيل بود و گفت : براي دختر كوچكت راحيل ، هفت سال تو را خدمت مي كنم .
19 لابان گفت : او را به تو بدهم ، بهتر است از آنكه به ديگري بدهم . نزد من بمان .
20