մղվեցին միմյանց ընդառաջ ։ Մի ահավոր դղիրդ տարածվեց հարթավայրի վրա , գետինը երերաց տասնյակ հազարավոր սալդալների ու սմբակների դոփյունից . զենքերի շառաչն ականջ էր խլացնում ։ Առաջին վիրավորների ճիչերի հետ ռազմի գիծը կորավ թանձր փոշու մեջ . երկու կողմերից թարմ հարյուրյակներ էին մղվում դեպի այն և սեղմվելով անէանում , ասես ընդերքը ճեղքվել ու կլանում էր մարդկանց ։ Սրեր էին թռչում վեր , կտրված ձեռքեր ու գլուխներ , արյունը ցայտում էր բոսորագույն շիթերով ։ Կռվողների ոգեշնչող կանչերը , հրամանատարների կոչերը , նժույգների խրխինջը , փողերի հնչյունները , վիրավորների աղերսն ու մեռնողների հառաչը միախառնվում էին դոփյունին ու զենքերի շառաչին ։
Ռազմի գիծը գալարվում էր ամեհի օձի պես ։ Կռվողները սայթաքում էին արյան լճակների մեջ ու խոցում միմյանց ընկած վիճակում , անզեն մնացածները խեղդում էին իրար , ատամներով կոկորդ պոկում ։ Իսկ գետնատարած վիրավորները , անկարող այլևս ոտքի կանգնել , դաշույնով պատառոտում էին կռվողների սրունքները , կառչում նրանց հագուստներից ։ Պարսավորները հեռվից կավե ու արճճե արկերի տարափ էին տեղում ։ Դիակների բուրգերը կաշկանդում էին շարժումները , և կռվելը հետզհետե դժվարանում էր ։
Գնել իշխանի գունդը համառ մարտերով մխրճվել էր թշնամու դիրքերի մեջ և առաջանում էր թրատելով ։ Շարքերը սեղմվում էին նրանց առաջ , տեգեր ու նիզակներ էին նետվում նրանց վրա , բայց հայերը քայլ առ քայլ խորանում էին հակառակորդի դասավորության մեջ ։
— Օ ՜, ողբ , օ ՜ ողբ , մենք կորած ենք , օ ՜, ողբ , օ ՜, ողբ , մեր դեմ մարդիկ չեն , մեր դեմ նորեն Միհրի զինվորներն են , ում մեջ մեռել է արդեն մարդը , և Միհրի նման հարություն առած ՝ նրանք անպարտ են և աներկյուղ ,— հանկարծ կանչեց պարսիկ տարեց մի հազարապետ ։— Բայց այդ ինչպե ՞ ս , բայց ինչպե ՞ ս