դարձրեց շատերին լուծ դնողներ , մի ՞ թե մեր սրտերում չէ նա հիմա ՛ այս պահին ։
— Մեզ հե ՛ տ է ,— կանչեց զորքը խրոխտ ։ — Մի ՞ թե մեզ հետ չէ Պարույրը Հայկազյան ։ — Մեզ հե ՛ տ է ։ — Մի ՞ թե մեզ հետ չէ Արամն աշխարհակալ ։ — Մեզ հե ՛ տ է ։ — Արտաշեսը Երվանդյան ։ — Մեզ հե ՛ տ է ։ — Տիգրանը արքայից արքա ։ — Մեզ հե ՛ տ է ։
Քաջ հայկազունների անունները լսելով ՝ բանակն ավելի ու ավելի էր բորբոքվում , շատերը , հրամանի չսպասելով , մերկացրել էին սրերն ու խփում էին վահաններին ։
— Եվ կամ Արշակը , ում հետ բոլորդ եք մարտի մեջ մտել ։
— Մեզ հե ՛ տ է ,— սրերի ու նիզակների անտառ պարզվեց դեպի թշնամին ։
— Եվ այսօր ՝ այս միջոցին , պարզ կդառնա ՝ մենք արժանի ՞ ենք նրանց հետնորդը կոչվելու , թե ՞ վայելքն ու ապականությունը խեղաթյուրել են մեզ անդարձ ։
— Արժանի ՛ ենք , արքա ՛, առաջնորդի ՛ ր մեզ ի մարտ ։
— Արարիչը հաճեցել է մեզ արու ծնվել , որպես զինվոր իրեն ու մեր Հայրենիքին ։ Եվ մեր կյանքի իմաստը , ինչպես մեր հայրերն են սովորեցրել , ոչ այլ ինչ է , քան ծառայել Աստծուն ու հեռու պահել մեր Հայրենիքը փորձանքներից ։ Մենք որդիական պարտք ունենք մեր բոլոր ծնողների առջև ու հիմա պահն է այն կատարելու ։
— Ա ՛ յ , սա ուրի ՜ շ , ա ՛ յ , սա թագավորի խոսք է ։ Կրակ ու բո ՛ ց է , թե չէ հոգնեցինք ՝ Աբրահամ ու Իսահակ լսելով , ասես մենք ինքներս նախնիներ չենք ունեցել ։ Ո ՜ նց է եռացնում արյունս այս