Արծրուն Պեպանյանի գրքեր Պապ թագավոր կամ մայրամուտից առաջ | Page 33
Ստրատելատ Տրայանոսը դեմ եղավ նրա այդ քայլին։
— Բայց ես խոստացել եմ,— համառեց արքան, և ստրատելատը
նրա խարտյաշ, խոշոր աչքերում և հոնքերի կորության մեջ
անհաղթահարելի կամք տեսավ, որպիսին չէր նկատել երբեք
Պապի մոտ։
— Հասկանում եմ քեզ, արքա՛,— ասաց ստրատելատը մեղմ,—
բայց քո կյանքը միայն քոնը չէ, և այն վտանգելու իրավունք դու
չունես։
— Բայց ես խոսք եմ տվել, և մարդիկ չեն ների, եթե հույժ
կարևոր այս պահին ես կռվին հետևեմ հեռու մի բարձունքից։
— Մարդիկ կներեն,— ասաց ստրատելատը,— նրանք իրենք էլ
գիտեն, որ արքան հիմա իրավունք չունի վտանգել իր կյանքը։
Պապը, միևնույն է, անդրդվելի էր. նա ձիգ տվեց պախուրցները,
և նժույգը ծառս եղավ տեղում, պատրաստ ամեհի ցատկի։
— Անգամ եթե ժողովուրդը ների, իմ սիրտն ինձ կմեղադրի,—
եղավ արքայի պատասխանը։
Ստրատելատը երկյուղած դեմքով, ձեռքը մտերմիկ դրեց
արքայի ազդրին և թախանձախառն ձայնով ասաց, թե ինքը
կեսարի առաջ գլխով է պատասխանատու թագավորի համար,
և որ արքաները մինչ գահ բարձրանալն են փորձում իրենց
մարտերում, և հիմա կառավարելու ժամն է արդեն։
Արքան խորհեց նրա խոսքերի վրա։
— Լավ,— ասաց նա,— թող այդպես լինի, բայց ես խոսել եմ
ուզում իմ զինվորների հետ։
Ու չսպասելով, որ թիկնապահները միջոցներ ձեռք առնեն և
մունետիկներն իրենց բարձր աթոռները տեղավորեն թմբերի
վրա, խթանեց նժույգին ու գնաց, կանգնեց հայոց բանակի
առջևում։
— Արքա՜ն, արքա՜ն,— ճանաչելով՝ կանչեցին այս ու այն
կողմից։