Մի քանի հազար մարդ ընկավ այդ կռվում երկու կողմերից ։ Ահա , արքա ՛, սա է եղել սիրահոժար ընդունելությունը ։
Շահաբը ձեռքերը տարակուսանքով կողք տարածեց ։ Արքան , մտքերով տարված , լուռ էր ։
— Երբ հասանք Փայտակարան , պատանիներիս , իսկ մեր թիվն արդեն չորս հարյուրն անցնում էր , մեկ անգամ էլ առաջարկեցին դառնալ եկեղեցու սպասավորներ ։ Նույն պատասխանը ստանալով ՝ մեզ բանտեցին ։ Մի օր ես հաջողեցրի փախչել ։ Այնտեղից ծածուկ եկա Գառնի , կանգուն մնացած ու ինձ հարազատ միակ տաճարը . միայն այստեղ ես ինձ կարող էի հայ զգալ ։ Դիտավորյալ ի ծնե խև ձևացա , որպեսզի վանականները չհետաքրքրվեն իմ անցյալով ։ Դա յոթանասուն տարի առաջ էր ։
Շահաբն ավարտեց պատումը ։
— Ամեն իրիկուն , արքա ՛, գալիս եմ այստեղ , կարգի բերում տաճարը , խոսում իմ դիցերի հետ ։
Երկար ու անխաթար լռություն տիրեց ։ Արքան ծանր մտորումների մեջ էր . Շահաբից լսածն անսպասելի էր իր համար , ու նրա ներսում կռիվ էր գնում հին ու նոր պատկերացումների միջև ։
Շահաբը , որ սիրտը բացել էր , աննկարագրելի մի թեթևություն էր ապրում . հեզ մի հայացքով նա լուսնին էր նայում ։
Վաղորդյան հովից սկիզբ առած ծառերի սոսափյունը կտրեց նրանց մտքերի ընթացքը ։
— Դվինում կեսգիշերին մի ձայն կանչում էր ինձ Գառնի ,— ասաց արքան ,— այդ դո ՞ ւ էիր ։
— Տեսա , որ տանջվում ես ,— հանգիստ արձագանքեց Շահաբը ։ Արքան զարմանքից կլորացած աչքերով նայեց նրան ։ — Դու ելքը գիտե ՞ ս ,— հարցրեց ։