Արծրուն Պեպանյանի գրքեր Հուլիոս Կեսար | Page 6

զգացվեց ։ Մյուս զորապետերը , որ արգելել էին թալանել իրենց ենթակայության տակ գտնվող քաղաքները , անկարող եղան օգնել Սուլլային , և նա պարտք վերցրեց Ֆուֆիդիայից ՝ խոստանալով մեկի դեմ վերադարձնել տասը ։ Եվ ահա վերադարձնում էր ՝ բռնագրավելով Ֆուֆիդիայի ցանկությամբ պրոսկրիպցիայի մեջ ընկած քվիրտների ունեցվածքը ։
Աստիճանների երկու կողմերում փայտյա սյուներից դիակներ էին կախված . հնուց եկած սովորույթի համաձայն այդպես էին վարվում անհնազանդ ստրուկների ու հանցագործների հետ ՝ ի տես և ի սարսափ ամենքի ։ Դիակները սկսել էին նեխել , վաղուց ժամանակն էր դրանք Տիբեր նետելու , բայց վիգիլները , չգիտես ինչու , չէին շտապում անել այդ ։
Մումերկոսը բարձրանում էր գլխահակ ՝ աշխատելով չնայել սրտխառնոց առաջացնող այդ տեսարանին ։
Հիմա արդեն աչալուրջ կհետևեն իր ամեն քայլին ։ Թքած ։
Նա ատելությամբ թքեց ոտքերի տակ ։ Միևնույն է , այդպես էլ չեն իմանա , որ ինքը հաջողեցրել է պրոսկրիպցիաների մեջ մտցված բազմաթիվ ընտանիքների փախուստը Հռոմից ։
Նա գոհ էր , որ կարողացավ մեղմել Սուլլայի զայրույթը , այլապես հիմա տաճար կսուրար բախտախնդիրների ամբոխը ։ Բայց և դառնացած էր , քանի որ վստահ էր , որ Կեսարը չի համաձայնի սեփական անձը փրկելու համար փողոց հանել աշխարհի վրա այլևս ոչ մի հարազատ չունեցող կնոջը ՝ երեխայի հետ միասին ։
Տաճարի մոտ նա կրկին շունչ առավ , ապա ձեռքերը լվաց սրբազան ջրով և խոնավ ափերը սահեցրեց ալեխառն մազերի ու քրտնած դեմքի կնճիռների վրայով ։ Ծայրաստիճան մտազբաղ ՝ չնկատեց ՝ ինչպես աստիճանաշար ելավ ձախ ոտքով . այլապես տաճար չէր մտնի ։
Ներսում զոհաբերություն էր կատարվում ։ Զոհասեղաններից մեկին անշնչացած ընկած էր պսակներով ու ժապավեններով զարդարված սևաբուրդ մի ամիկ ։ Ամբողջովին սպիտակ , մինչ գետին հասնող լայն շրջազգեստով քուրմը օրհնված մեղրագինի էր հրամցրել զոհ մատուցող պատրիկին , և սա , կում անելով , գավաթի պարունակությունը հեղեց անասունի վրա ։
Նկատելով հևացող Էմիլիոսին ՝ քուրմը հասկացավ , որ կատարվել է սարսափելի մի բան , այլապես սենատորը հենց այնպես Կապիտոլիում չէր բարձրանա ։ Պատրիկին ճանապարհելով ՝ նա լվաց ալրոտված ձեռքերը , սրբվեց ու Մումերկոսին ուղեկցեց օպիսթոդոմուս ՝ տաճարի ետնատուն ։ Տեղավորվելով հակնթագույն ծածկոցով կաղնեփայտե բազմոցին ՝ Էմիլիոսը հոգնած ոտքերից ձգեց սենատորական ալ կարմիր մաշիկները , ջուր խնդրեց և ծարավը հագեցնելուց հետո պատմեց սպառնացող վտանգի մասին ։
Քուրմը սկզբում լսում էր բավականին հանգիստ ։ Նա սպասում էր , որ վաղ թե ուշ կմտաբերեն Մարիուսի հետ ունեցած իր ազգակցական կապը ։ Բայց երբ Մումերկոսը հայտնեց դիկտատորի պայմանը , նա փոթորկվեց վայրկենապես , աչքերը բոցկլտացին զայրույթից ։