մանկական չարաճճիություն չէր ։ Բայց , ինչ էլ լիներ , ոչինչ այլևս փոխել հնարավոր չէր , և դառնացած ու հուսահատ նա լուսաբացից մինչ խավարի թանձր ծնրադրումը հայացքը չէր կտրում հորիզոնից . յուրաքանչյուր հազիվ նշմարելի կետ , հեռվում թևածող ամեն ճայ նրան նավ էր երևում ։
Ափրոկլեսին նա ուղարկել էր Պերգամոն , սպասավորներին ՝ Հոնիա , գրագրին ու թրակիացի ստրուկներին ՝ Փռյուգիա ։ Քաղաքե-քաղաք թրև գալով ՝ նրանք , իրենց տիրոջ ծանոթ ու անծանոթ հռոմեացիներից մաս֊մաս պարտք վերցնելով , պիտի հավաքեին անհրաժեշտ գումարը ։ Հոնիա իր մարդիկ կհասնեին լավագույն դեպքում երկու-երեք օրից , Պերգամոն և Փռյուգիա ՝ հինգ օրից ու թե որքան կթափառեին այդ երկրներում , աստվածներին էր միայն հայտնի ։
Իսկ եթե որևէ բան պատահի ՞ նրանց , եթե մոլորվե ՞ ն օտար ափերում կամ չհասցնե ՞ ն պահանջված քառասուն օրում հավաքել փրկագինն ամբողջությամբ ։ Նա սոսկում էր մտածել այդ մասին . համոզված էր , որ չի տանի նվաստացումը և ինքնասպան կլինի ։ Կբացի երակն ու վերջ կտա կյանքին ։ Այդպիսի պահերին նա բոլորովին կորցնում էր փրկության հույսը և նստում էր սեղանի առջև ՝ կտակ գրելու , բայց մտքերը , որ մերթ ծառաների հետ թափառում էին ասիական քաղաքներում , մերթ խաչում ծովահեններին , ողջակիզում կամ մեռցնում նրանց բազում այլ , էլ ավելի տանջալի , չարչարանքներով , ի մի չէին գալիս , և զուր ու անիմաստ նա կրծոտում էր շուրթերը ։ Հետո , նավակողին կանգնած , նա այլայլված հայացքով երկար նայում էր ծովի ալիքներին և համոզում իրեն նետվել ջուրն ու վերջ տալ հոգեկան տվայտանքներին ։ Նրան այդ մտքից հետ էր պահում ոչ թե գիտակցությունը , այլ ներքին ինչ-որ բնազդ ։
Բարձրյալներից նա ոչ մի օգնություն չէր ակնկալում . իր կարճատև կյանքի ընթացքում հասցրել էր հասկանալ , որ աստվածներն անտարբեր են իր հանդեպ , եթե ոչ ՝ անբարեհաճ ։ Նա չէր աղոթում , չէր աղերսում զորավիգ լինել իրեն ։ Իր աստվածը հիմա Ափրոկլեսն էր , գրագիրն էր ու թրակիացի ստրուկները ։ « Եթե նրանք փրկեն ինձ , ստրուկներին ազատություն կշնորհեմ , գրագրին կպարգևատրեմ , Ափրոկլեսի համար տուն կկառուցեմ Սուբուռայում , նավ կգնեմ , թող նրա որդիները զբաղվեն ստրուկների ներմուծմամբ »,— անվերջ խոստանում էր ինքն իրեն ։
Տառապանքը փոխել էր նրան անճանաչելիորեն , դարձել էր դյուրագրգիռ , միտքը բռնված էր ծանր խոհերով , և ոչինչ ուրիշ չէր զբաղեցնում նրան ։ Փորձում էր տարվել ընթերցանությամբ , բայց հայացքը սառում էր էջի վրա ։ Երբեմն կամքի մեծագույն լարումով հաջողվում էր տրվել հիշողություններին , ուրախ դեպքեր էր մտաբերում մանկությունից , բայց հանգստաբեր այդ երանությունը երկար չէր տևում , քանի որ ծովահենների աղմուկը կամ նավակողին զարնվող ալիքի ճողփյունը նրան կրկին վերադարձնում էր դաժան իրականություն , և անհնար էր այլևս շարունակել արթմնի երազը ։ Գլուխը բռնած ՝ նա քայլում էր խցում , անզորությունից ջարդուփշուր անում ձեռքն ընկած իրը , իսկ եթե այդ պահին մի որևէ հետաքրքրասեր ծովահեն էր հայտնվում շեմքին , հալածում էր նրան սոսկալի հիշոցներով ։ Գիշերները , գլուխը թաղած բարձերի մեջ , ջանում էր քնել և գոնե մի քանի ժամ հանգստանալ , բայց ծանր մտքերը թունդ գինու նման ներծծվել էին սրտի մեջ և ոչ մի րոպե հանգիստ չէին տալիս նրան ։ Մինչ լուսաբաց նա չափչփում էր նավախուցը , և օր-օրի նրա համբերությունը սպառվում էր ։
Մահից նա չէր երկյուղում , նրա դաստիարակները նրան սովորեցրել էին չերկնչել անխուսափելիից , և նա տառապում էր չիրագործված նպատակների համար միայն ։