Արծրուն Պեպանյանի գրքեր Հուլիոս Կեսար | Page 27

տեղափոխումէինբրդովլիպարկեր,ձիթայուղիտակառներ,կտորեղենիփաթոթներ.այնամենը,ինչկարելիկլիներվաճառել։
ՆորէրԿեսարըելելտախտակամած,երբնրանմոտեցավխոշորամարմին,ըմբիշիկազմվածքովմիտղամարդ։Սաեկավ,կանգնեցքնաթաթախգերուդիմաց,ոտիցգլուխտնտղեցնրան,ապա,դեմքիերկարսպինծուլորենշոյելով,հարցրեց.
—Պատրի՞կես։
Հետոմռութըմոտեցրեցգերուդեմքին,ասեսնրահոտիցպիտիառներհարցիպատասխանը։
Կեսարըհոնքերիտակիցխեթնայեցծովահենին,խոսքիչարժանացրեցնրանև,զզվելովնրանիցփչողանորակգինուվանողհոտից,նահանջեցկեսքայլ։
Գործըթողածծովահեններըհավաքվեցիննրանցշուրջը։Դրանիցոգևորվելով՝սպիավորը,որ,նախկինստրուկլինելով,սաստիկատումէրհռոմեացիներին,անզուսպցանկությունզգացնվաստացածտեսնելգերուն։
—Ի՞նչէ,գայլի՛ձագ[19],—ասացնաքամահրանքով,—Հռոմուլոսիտականքներընեղո՞ւմեն,որլքելեսվարդագույնանառականոցը։Իսկգուցեմեկնումեսպրովինցիաստանալու,հը՞։
Հավաքվածներիմիջիցծիծաղիձայնլսվեց։
Հռոմեացիարիստոկրատը,որսովորչէրայսպիսիտոնիևմիայնկարգադրելգիտեր,այնպեսմոլեգնեց,որմիպահցանկացավբռունցքիհարվածովջախջախելդիմացինիգանգը,բայցզսպեցիրենև,ատելությամբնայելովծովահենիհրճվանքիցփայլողաչքերիմեջ,թունոտպատասխանեց.
—Երևումէ՝դուդեռիսկականհռոմեացուչեսհանդիպել։Նրաձայնիմեջվախինշույլչկար,ևդազգաստացրեցծովահեններին։
Տախտակամածիվրաօդըսառնէր,ևխառնաշփոթիմեջմիայնտունիկահագածպատրիկըսկսեցդողացնելև,դառնալովգլխիկորկանգնածազատարձակին,կարգադրեցտոգանբերել։Ափրոկլեսըվախվորածնայեցմեկավազակապետին,մեկտիրոջը,հետո,Կեսարիծայրաստիճանհանգստությունիցհամարձակությունառած,հեռացավնավակողից։
Ցասումովնկատելով,որոչիրդեմքիսարսափազդուսպին,ոչձայնիարհամարհականտոնը,ոչծովահեններիբազմությունըևոչէլնավատիրոջարյունաքամդիակըսպասելիներգործությունչունեցանգերուվրա,ավազակապետըկատաղեցայնաստիճան,որմիպահցանկացավթռցնելայդհանդուգնգլուխը,բայցհետո,միտքըփոխելով,ետքաշեցդեպիգոտինգնացողձեռքը.գլխատելուցստացածբավականությունըմեկդենարանգամչէրարժենա,իսկ,թողնելովգլուխնիրտեղում,նահույսուներստանալավելին,հազար,տասըհազարանգամավելին։
Ոսկեկարտոգանձեռքին,ազատարձակըեկավուհնազանդկանգնեցտիրոջմոտ՝չհամարձակվելովայնգցելԿեսարիուսերին։
—Ի՞նչեսշվարել,—բարկացավԳայոսը,—սառեցնե՞լեսուզումինձ։