Կյանքի հիսունյոթերորդ տարում Սուլլան ամուսնանում էր չորրորդ անգամ ։ Նրա առաջին կողակիցը գոս էր եղել , մյուսները , պարգևելով երեք արու զավակ , Աիդի հավերժական արքայությունն էին մտել ։ Մի քանի ամիս առաջ , երբ նա լեգեոններ էր հավաքագրում Հունաստանում , կրկին ամուսնանալու մասին չէր մտածում անգամ ։ Պատճառը ոչ այնքան անհոգ կյանքին սովորած լինելն էր , որքան անբուժելի հիվանդությունը , որ քրքրում էր նրա մարմինը ահա արդեն վեցերորդ տարին ։ Անզոր էին գտնվել աշխարհի բոլոր բժիշկները , չէին օգնել ոչ քրմերը , ոչ ինկուբացիաները , ոչ էլ ամեն տոնի Էսկուլապիոսի պատվին արվող զոհաբերությունները ։ Բայց Հռոմը գրավելուց մեկ շաբաթ անց տեղի ունեցավ մի դեպք , որը նրան ստիպեց փոխել ծրագրերը ։ Մի անգամ , երբ , Մեծ կրկեսի իր օթյակում նստած , դիտում էր կոնսուլների դեմ տարած հաղթանակի պատվին կազմակերպված գլադիատորական մարտերը , հանկարծ մեջքին ձեռքի թույլ հպում զգաց ։ Նա զարմացած շրջվեց ՝ պարզելու ՝ ով է այդ հանդուգն այրը , բայց իր առջև տեսավ հրապուրիչ ու բարետես մի կնոջ ։ Կինը , ամենևին չշփոթվելով , նրա քղամիդից բրդի մի թել պոկեց ու , նայելով Սուլլայի երկնագույն աչքերի մեջ , դաշնալուր ձայնով ասաց .
— Իմ վարմունքը թող չվիրավորի քեզ , ո ՛ վ դիկտատոր . այս թելը ես վերցրի , որպեսզի նրա շնորհիվ քո երջանկությունից մասն ունենամ իմ տան մեջ ։
Հրապուրված լինելով Սպարտակ անունով թրակիացի մի ստրուկի հմուտ մարտավարությամբ ՝ Սուլլան ուշադրություն չդարձրեց այս միջադեպին , բայց դառնալով տուն և ազատվելով օրվա տպավորություններից կրկին մտաբերեց կրկեսում տեղի ունեցած պատահարը ... Եվ ողջ գիշեր երազում նրան այցի եկավ քղամիդից թել պոկող գեղամարմին կինը ...
Թափորը մոտեցավ Մեսելայի առանձնատանը ։ Դռնապահ ստրուկն աստվածային հյուրի առջև բացեց դարպասն ու խոնարհվեց մինչև գետին ։ Շքախումբը ներս մտավ ։ Թիկնապահներից երեքը մնացին մուտքի մոտ , մյուսները պատգարակից իջած դիկտատորին ուղեկցեցին ատրիում ։
Հորտենզիոսն ընկղմվել էր փափուկ թիկնաթոռի մեջ և հունատառ ինչ-որ գրություն էր կարդում ։ Նկատելով ատրիում մտած դիկտատորին ՝ նա ելավ տեղից ու ողջունեց ։ Ապագա զարմիկի արհամարհական վերաբերմունքին սովորած Սուլլան անչափ ուրախացավ նրա վարքի մեջ նկատվող փոփոխության համար և սրտանց պատասխանեց ողջույնին ։ Այնուհետև Հորտենզիոսը սպասավորներին կարգադրեց գերապատիվ հյուրին ուղեկցել Վալերիայի զարդասենյակ , իսկ ինքը , չկամենալով մնալ դիկտատորի թիկնապահների հետ , դուրս եկավ գավիթ ։
Վալերիայի առանձնասենյակում օդն օծված էր անուշահոտ յուղերով , անկյուններում , ինչպես նաև գավիթ նայող լուսամուտի գոգին , ծղոտահյուս զամբյուղների մեջ դաշտային ծաղկեփնջեր էին դրված , բրոնզե վանդակներում անուշ ծլվլոցով գեղգեղում էին փարոսյան դեղնափետուր սոխակներ ։ Պատերն ու ասեղնագործ ծիրանե վարագույրները զարդարված էին մրտենու դալար շիվերով , որոնք , ըստ ավանդության , երջանկություն էին բերում սիրահարներին ։ Մարմարե սև ու սպիտակ սալիկներով շախմատաձև հատակը փայլեցված էր այնպես փութաջանորեն , որ նրա վրա , գրեթե չաղավաղված գծերով , արտացոլվում էին պոնտական մայրիփայտե մեծ պահարանը , գորգազարդ պատի տակ դրված կաշեպատ երկտեղ բազմոցը , միոտանի կլոր սեղանն ու նրա շուրջը բոլորաձև շարված անբազկակալ , կրիայի խեցեմորթով երեսքաշված աթոռները ։