- քաղաքացիների գոյության պայմանների ապահովումը պետության առաջնահերթ
խնդիրն է,
- ապօրինաբար ստացված եկամուտը ենթակա է բռնագրավման,
-պատերազմի հաշվին ստացած ողջ եկամուտը ենթակա է բռնագրավման,
- բոլոր խոշոր գործարանները պիտի ազգայնացվեն,
- անհրաժեշտ է աջակցել մանր արտադրողին և առևտրականներին,
- հռոմեական իրավունքը փոխարինվելու է գերմանականով,
- հանրակրթական համակարգը ենթակա է ամբողջական վերափոխման,
- հարկավոր է ստեղծել ուժեղ կենտրոնական իշխանություն, որն ունակ կլինի
արդյունավետ իրագործել օրենսդրությունը և այլն:
Ուշագրավ մի դիտարկում` կուսակցության կանոնադրության 4րդ կետն ասում էր`
“Լիիրավ քաղաքացի է համարվում այն հայրենակիցը, ով գերմանացի է արյամբ, անկախ
նրա կրոնական պատկանելիությունից”: Դիտարկումն ուշագրավ է այն առումով, որ
մեզանում գերիշխող է այն կարծիքը, որ եթե հայը հեռացել է քրիստոնեությունից և այլ
կրոն ընդունել, ուրեմն նա հայ չէ այլևս:
Հաջորդ քայլը կուսակցությանը ուժի, ուժեղի պատրանք հաղորդելն էր: Առաջին
համաշխարհային պատերազմից հետո երկրում կային լուծարված ռազմականացված կամ
կիսառազմականացված կառույցների հազարավոր անդ ամներ, որոնք այս ու այնտեղ
փոքրիկ միավորումներ էին ստեղծել, նպատակ ունենալով ապահովել գերմանական ոգու
վերածնումը: Նրանց մեջ կային այնպիսիք, ովքեր երդվել էին իրենց կյանքը նվիրաբերել
հանուն այդ նպատակի:
Նացիստները հայրենասիրական կոչերով նրանց հմայեցին իրենց շարքերը:
Մարտականորեն տրամադրված այդ մարդկանցից ստեղծվեցին գրոհայինների ջոկատներ:
Կուսակցությունն իր առաջին իսկ համագումարի օրերին հանրությանը ցույց տվեց իր
յուրօրինակությունը` համագումարի ավարտին 6000 գրոհայիններ երթ կազմակերպեցին
Մյունխենի փողոցներով` ցուցադրելու իրենց ուժը:
Քաղաքական հակառակորդների հետ փողոցային բախումները դարձան սովորական
նացիստների համար: Սա նաև ինքնառեկլամի նպատակ ուներ` թերթերն անընդհատ
անդրադառնում էին նացիստների խառնակություններին, այդ կերպ հանրությանը հայտնի
դարձնելով նրանց անունը:
Կուսակցությունը ստեղծեց իր կենտրոնական թերթ-օրգանը, ուներ նաև երկրամասային
թերթեր:
Ստեղծվեց հատուկ ֆոնդ` օգնելու համար կուսակցության այն անդամներին, ովքեր
կվիրավորվեին կամ կխեղվեին փողոցային պայքարի ժամանակ: Այս քայլը վստահություն
էր հաղորդում կուսակցության ակտիվիստներին. նրանք գիտեին, որ իրենց
հարազատները, ընտանիքները ու նաև հենց իրենք անօգնական վիճակում չեն հայտնվի
բանտարկվելու կամ անաշխատունակ դառնալու դեպքում:
Նացիստները սկսեցին բազմամարդ հավաքներ ու երթեր կազմակերպել: Այս
վերջիններին պարտադիր ուղեկցում էր նվագախումբը: Լուրջ ուշադրություն էր դարձվում
դրոշների առատությանը, թևկապների առկայությանը: Երթը պիտի հնարավորինս
տպավորիչ լիներ և ուժի զգացողություն առաջացներ թե մասնակիցների, թե անցորդների
մոտ: Մյունխենի ոստիկանությունը մի անգամ համաձայնել է թույլատրել նացիստների
երթը` պայմանով, որ այն ընթանա առանց նվագախմբի ուղեկցության և որ երթի առջևից
դրոշակակիրներ չքայլեն: Նացիստները չեն համաձայնել և ռիսկի գնալով` չեն կատարել
ոստիկանների պահանջները` գտնելով, որ այդ կերպ երթը չի ունենա անհրաժեշտ
ազդեցությունը մասսաների վրա:
41