- խոստում, որ իրենց իշխանության գալուց հետո արժանին կստանան իրավիճակի
մեղավորները,
- վստահեցում, որ գերմանացին մեծագույն ռասա է, ում վերապահված է աշխարհը
կառավարելու իրավունքը և այլն:
Նրա ելույթները շռնդալից հաջողություններ էին բերում նաև այն պատճառով, որ
կուսակցությունը լայն թափով իրականացնում էր առաջնորդի կուլտի նախնական
տարածում ապագա հնարավոր ունկնդիրների մոտ: Այս քայլն իրականացվում էր
վարպետորեն, և քաղաքացիները հանրահավաքների էին գալիս ազգայնական թեզերից
հմայված, հօգուտ Հիտլերի նախատրամադրված: Ու հանրահավաքի ժամանակ շփվելով
խարիզմատիկ առաջնորդի հետ, ընկնում էին նրա ազդեցության տակ:
Հիտլերն ագիտացիան կարևորում էր տեսական ծրագրերի մշակումներից: “Հարկավոր է
նախևառաջ ինքներս գիտակցենք, որ զանգվածները չեն կարող բավարարվել միայն
գաղափարական կոնցեպցիաներով: Հասկանալը բավականին խախուտ հենարան է
զանգվածների համար: Միակ կայուն էմոցիան ատելությունն է”,- գտնում էր նա և ելույթն
ավարտում հրեաների, կոմունիստների և պացիֆիստների վրա հարձակումներով:
“Պրոպագանդան պիտի հաշվի առնի լսարանի պատրաստվածության աստիճանը և
սահմանափակի քարոզչության ինտելեկտուալ մակարդակը: Տարրական “սևը` սպիտակի
դեմ”-ը ավելի նախընտրելի է ծանր մտքերից... Թեման պիտի լինի պայթուցիկ... Լավ
խառնեք ատելությունն ու կատաղությունը և պահեք կրակի վրա այնքան ժամանակ, քանի
դեռ բազմությունը չի հասել ինքնամոռացության”,- ահա նրա խորհուրդը, որին ինքը
հետևում էր անշեղորեն:
“... Թեև շատերը զգում կամ գիտակցում են մեր հիմնական գաղափարների
ճշմարտացիությունը, այնուամենայնիվ հարկավոր է, որ սկզբում հանդես գա մեկ մարդ և
շարադրի ուսմունքը անհերքելի ուժով: Միայն այդ դեպքում միլիոնների մոտ հավատը
կձևավորվի վերջնականապես: Միայն այդ դեպքում նրանց առջև կլինի ոչ թե անձև մի
գաղափար, այլ հավերժ անդրդվելի սկզբունք: Միայն այդ դեպքում կստեղծվի միասնական
և խորտակելի հավատի երկաթյա ժայռ, միայն այդ դեպքում կառաջանա միլիոնների
միասնական կամք` ունակ հաղթահարելու բոլոր արգելքները”:
Հիտլերի ելույթներն իսկապես աննախադեպ ազդեցություն էին ունենում մարդկանց
վրա: Ժամանակակիցներից Կուրտ Լյուդեկեն 1922 թվականին նրան լսելով` զգացել է, որ
միայն այդ մարդը կարող է փրկել Գերմանիան, և գրառել է. “Կլանվեցի վստահության
հիպնոսային ուժով, անկոտրում կամքով և կրքոտ անկեղծությամբ, որն ասես նրանից
հորդում էր դեպի ինձ”: Նման բան, հավելել է Լյուդեկեն, հնարավոր է միայն եկեղեցական
ծեսերի ժամանակ:
Բերենք մեկ այլ ունկնդրի վկայություն. “Աչքերս արցունքոտվեցին, և միակ բանը, որ
կարող էի անել, չհեծկլտալն էր: Երբ լսարանը պայթեց օվացիաներից, մաքրամաքուր
էնտուզիազմի արձակված հեղեղը լիցքաթափեց լսարանի անտանելի լարվածությունը”:
Իսկ ահա Իոսիֆ Հեբելսը “Իմ պայքարը” կարդալուց հետո հարցրել է. “Ո՞վ է այս մարդը,
կիսապլեբե՞յ, կիսաստվա՞ծ: Արդյո՞ք Քրիստոսն է, թե՞ միայն Սուրբ Հովհաննեսը”:
Ինչպես արդեն ասվել է, Հիտլերը պատրաստ է եղել անհաշիվ մարդկանց առջև ելույթ
ունենալ: Նա իսկապես դժգոհել է Գերմանիայի մարզադաշտերի փոքրությունից, քանի որ
դրանք չէին կարող միլիոն մարդ տեղավորել:
Կան վկայություններ այն մասին, որ նրա ներկայությունը մոգական ազդեցություն է
ունեցել ներկաների վրա:
Ընտրություններից ընտրություններ ավելանում էր նացիստների քվեների թիվը: Ոմանք
քվեարկում էին նրանց օգտին, քանի որ հավատում էին, որ Հիտլերը կվերածնի անցյալի
ավանդական արժեքները: Այլոք, մասնավորապես երիտասարդները, հուսով էին, թե
38