Եթե աշխարհաքաղաքական իրավիճակը տարածաշրջանում լիներ քիչ թե շատ կայուն
ու շահեկանորեն կանխատեսելի մեզ համար, կարելի էր այնքան էլ չանհանգստանալ,
հուսալով, որ սեփական սխալների վրա սովորելով` ի վերջո մի օր կբռնենք ռացիոնալի
ճանապարհը, ինչպես եղել է շատ ժողովուրդների մոտ: Սակայն ողջ բարդությունն այն է,
որ մեզ տրված չէ ժամանակ ունենալու հնարավորություն, և մենք պարզապես
հարկադրված ենք արագ մտնել ռացիոնալ ընթացքի հուն, այլապես կործանումից
խոսափելը կլինի դժվարին գործ:
Որոշ հաշվարկների համաձայն արտագաղթի ներկայիս տեմպի պահպանման դեպքում
2010 թվականին Հայաստանի բնակչությունը կկազմի 1.52 մլն մարդ, ընդ որում
արտագաղթածների մեջ մեծ տոկոս կկազմեն երիտասարդներն ու բարձրակարգ
մասնագետները, և Հայաստանում մնացած ծերացած ու սակավակիրթ մարդկային
պոտենցիալն ի վիճակի չի լինի անհրաժեշտ չափով համալրել բանակը, զարգացնել
տնտեսությունը, պայքարել հանուն ժողովրդավարական և բարեկեցիկ պետության
կառուցման, պետություն, որը կհարգի սոցիալական արդարության տրամաբանական
պահանջները:
Մամուլում ներկայացված մեկ այլ հաշվարկով, նկատի ունենալով ծնելիության ներկայիս
տեմպերը, 2018 թվականին Հայաստանը կարող է ունենալ առավելագույնը 16 հազարանոց
բանակ` այժմյան 70 հազարի փոխարեն: Ու պարզից էլ պարզ է, որ նման բանակով մեր
տարածաշրջանում անկարող կլինենք ապահովել երկրի անվտանգությունը: Այնպես որ,
Հայաստանի ներկա վիճակը կարելի է բնորոշել ոչ այլ կերպ, քան “լինել, թե չլինելու”
պատմական փուլ:
ՄԱՍՆ ԵՐԿՐՈՐԴ
ՆՐԱՆՔ, ԻՐԵՆՑ ՀԻՄՆԱԽՆԴԻՐԸ ԵՎ ԼՈՒԾՈՒՄԸ
ՉԿԱ ՈՉԻՆՉ ԱՆՀՆԱՐ...
Մեր երկրի վերջին 17-18 տարիների իրադարձությունները ցույց տվեցին, որ դասական
քաղաքականությունը և քաղաքագիտությունը կարծես թե լուծում չունեն մեր
իրականության համար: Ժողովրդի պատմական անցյալով և հասարակարգի
փոփոխությամբ պայմանավորված բացասական դրսևորումների հանրագումարային
ազդեցությունը հետզհետե աղավաղում է հանրային կյանքի նորանոր ոլորտներ, մարդը
դառնում է էլ ավելի անպաշտպան, բարոյահոգեբանական վիճակը դառնում է առավել
աղետալի: Այս ամենը շ