«Ψυχολογία :έρευνα & εφαρμογές»
Νοέμ, 2019
Tόμος 2, Τεύχος 5, ISSN: 2623- 3673
στον εγκέφαλο λόγω επαναλαμβανόμενων οξέων επεισοδίων, η
κακή νοητική απόδοση σε ασθενείς με πολλαπλά επεισόδια μπορεί
να είναι αποτέλεσμα της παρουσίας χρόνιων υπολειμματικών
συμπτωμάτων διάθεσης. Είναι γνωστό ότι οι ασθενείς με ΔΔ
αντιμετωπίζουν
προβλήματα
διάθεσης
[368,
369]
και
υπολειπόμενα συμπτώματα, συνήθως καταθλιπτικά, κατά τη
διάρκεια περιόδων ευθυμίας παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίστηκαν
ως ευθυμικοί από κλινικούς ιατρούς [162].
7.4. Τα μεταγενέστερα στάδια της ΔΔ
Πολλαπλές συννοσηρότητες είναι συχνό εύρημα σε χρόνιους
ασθενείς και συχνά συνοδεύεται από ατελή ύφεση της νόσου. Έτσι,
η διάρκεια της ΔΔ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παράγοντας
σύγχυσης σε ασθενείς με συννοσηρότητα, π.χ. με εξάρτηση από
το αλκοόλ σε σύγκριση με μια ομάδα που δεν καταναλώνει αλκοόλ
[151]. Ένα αδύναμο σημείο της βιβλιογραφίας είναι ότι, αν και οι
οξείες επιπτώσεις της δηλητηρίασης από οινόπνευμα ή από
ναρκωτικά έχουν ελεγχθεί σε ορισμένες μελέτες [147, 176, 337], η
επίδραση παλαιότερων εκθέσεων δεν έχει ληφθεί υπόψη. Η
συνεχής θεραπεία µε φάρμακα είναι επίσης µια μεταβλητή,
ιδιαίτερα σε μεταγενέστερα στάδια, και όταν υπάρχει χρονιότητα
και σύνθετη συννοσηρότητα. Για παράδειγμα, αν και μία μελέτη
ανέφερε ότι δεν έχει παρατηρηθεί περαιτέρω μείωση της
νευρογνωστικής λειτουργίας σε ασθενείς υπό μακροχρόνια
θεραπεία με λίθιο [276], μια άλλη μελέτη ανέφερε ότι το έλλειμμα
εκτελεστικής λειτουργίας συσχετιζόταν αρνητικά με χρόνια έκθεσης
σε αντιψυχωσικά φάρμακα [108]. Αυτό το τελευταίο εύρημα θα
μπορούσε να αντανακλά είτε την τοξική επίδραση της
μακροχρόνιας αντιψυχωτικής αγωγής, είτε την τοξική επίδραση της
χρόνιας ψύχωσης είτε και τα δύο. Μακροπρόθεσμα, το
νευρογνωστικό έλλειμμα φαίνεται να συνδέεται με το λειτουργικό
αποτέλεσμα. Η σχέση αυτή ισχύει ιδιαίτερα για την ταχύτητα
επεξεργασίας, την προσοχή, τη μνήμη [370], καθώς και για τον
τομέα οπτικής και κινητικής επεξεργασίας [371]. Μία μελέτη
χρησιμοποίησε δεδομένα από μία μεγάλη καταγραφής 14.000
ατόμων που νοσηλεύτηκαν με διαταραχή διάθεσης, 81.380
ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα και 69.149 ασθενείς με διαβήτη. Τα
αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ασθενείς με ΔΔ έχουν αύξηση 6%
στον κίνδυνο άνοιας με κάθε επεισόδιο που οδηγεί στην εισαγωγή
και ο συνολικός κίνδυνος αυτός ήταν μεγαλύτερος σε σύγκριση με
τις δύο ομάδες ελέγχου [372, 373]. Αν και τα δεδομένα αυτά είναι
υπέρ μιας νευροεκφυλιστικής διαδικασίας, είναι επίσης πιθανό τα
ευρήματα να αντικατοπτρίζουν διαφορετικές θεραπείες της
ασθένειας, διαφορετική πιθανότητα μακροχρόνιας θεραπείας και
ηλεκτροσπασμοθεραπείας (ECT) με άγνωστες μακροπρόθεσμες
επιδράσεις [123]. Η επίδραση αυτή έχει ήδη συζητηθεί, καθώς
ασθενείς με σοβαρότερα και συχνότερα επεισόδια εμφανίζουν
δυσμενέστερες επιδόσεις στις νευρογνωστικές δοκιμασίες [333].
Σύμφωνα με αυτό, μια πορεία που χαρακτηρίζεται από
χρονικότητα και υπολειπόμενα συμπτώματα με έλλειψη ύφεσης