«Ψυχολογία :έρευνα & εφαρμογές»
Νοέμ, 2019
Tόμος 2, Τεύχος 5, ISSN: 2623- 3673
εκπαίδευση των κλινικών θα πρέπει να περιλαμβάνει και την άσκηση
στην υπομονή, τη σταθερότητα και την επιμονή.
4.4 Στελέχωση του ΤΕΠ με επαρκή αριθμό προσωπικού
Ένα πολυάσχολο τμήμα όπως είναι το τμήμα των επειγόντων
περιστατικών του γενικού νοσοκομείου, πρέπει να διαθέτει
εξειδικευμένη ομάδα αποκλιμάκωσης. Η ομάδα αυτή πρέπει ιδανικά
να αποτελείται από 4 έως 6 μέλη απαρτιζόμενη από ιατρό,
νοσηλευτές, προσωπικό ασφαλείας και τεχνικούς. Ανάλογα βέβαια
με το μέγεθος του τμήματος είναι δυνατό σε πιο εκτεταμένα τμήματα
να λειτουργούν και περισσότερες της μίας ομάδες (Richmond et al.,
2012).
4.5 Χρήση κλιμάκων αξιολόγησης της διέγερσης
Σήμερα υπάρχουν εξειδικευμένες κλίμακες αξιολόγησης της
διέγερσης είτε πρόκειται για το ΤΕΠ είτε για οποιοδήποτε άλλο τμήμα
του γενικού νοσοκομείου. Από αυτές οι πλέον χρησιμοποιούμενες
είναι: η Overt Aggression Scale (OAS)(Yudofsky et al., 1986), η
Behavioural Activity Rating Scale (BARS)(Swift et al., 2002) και η
Staff Observation Aggression Scale.
4.6 Η αυτοπαρατήρηση των αντιμεταβιβαστικών αντιδράσεων του
κλινικού και η αίσθηση ασφάλειας που πρέπει να αποπνέει έναντι
του διεγερμένου ασθενούς.
Κανείς δε μπορεί
να μπορεί να επιτύχει αποτελεσματική
αποκλιμάκωση εάν εμπλακεί συναισθηματικά (φόβος, θυμός) με το
διεγερμένο ασθενή ή αν δεν μπορεί να ελέγξει αποτελεσματικά (μέσω
της αυτοπαρατήρησης) τα μη λεκτικά μηνύματα που εκπέμπει.
5.Οι 10 βασικές αρχές της λεκτικής αποκλιμάκωσης
Οι 10 βασικές αρχές της λεκτικής αποκλιμάκωσης τόσο στο τμήμα
επειγόντων περιστατικών όσο και γενικότερα είναι οι ακόλουθες: ο
σεβασμός του προσωπικού χώρου τόσο του ασθενούς όσο και του
προσωπικού, η αποφυγή της προκλητικότητας, η έγκαιρη
εγκατάσταση λεκτικής επικοινωνίας με το διεγερμένο ασθενή, η
συντομία του λόγου, η αναγνώριση των επιθυμιών του ασθενούς και
των συναισθημάτων τόσο του ίδιου όσο και του εμπλεκόμενου
προσωπικού, η ενεργητική ακρόαση του ασθενούς, η συμφωνία ή η
συμφωνία μέσω ήπιας αντιπαράθεσης, η
ένθεν και ένθεν
οριοθέτηση, η προσφορά επιλογών και η δημιουργία αισιοδοξίας
βασισμένης σε ρεαλιστικά δεδομένα, η ενημέρωση του προσωπικού
και του ασθενούς για την ανάγκη λήψης περαιτέρω μέτρων (Fishkind
A. 2002).