ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - Έρευνα και Εφαρμογές ΤΕΥΧΟΣ 3 | Page 65

«ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ έρευνα & εφαρμογές» Τόμος 1, Τεύχος 3, 2018 ISSN: 2623-3673
Πιο αναλυτικά, κατά τον Rosenberg (1965) «η αυτοεκτίμηση είναι η θετική ή αρνητική
στάση του ατόμου προς τον εαυτό του». Επίσης, σύμφωνα με τον παραπάνω
θεωρητικό ένα άτομο με υψηλή αυτοεκτίμηση είναι ένα άτομο με αυτοσεβασμό που
θεωρεί τον εαυτό του αρκετά καλό. Έτσι, προκύπτει ότι η αυτοεκτίμηση κατά
Rosenberg εκφράζει μια εσωτερική αυτο-αξιολόγηση. Επιπλέον, ο ίδιος υποστηρίζει
ότι η αυτοεκτίμηση δεν απευθύνεται σε συναισθήματα ανωτερότητας, δηλαδή την
πεποίθηση ενός ατόμου ότι υπερτερεί συγκριτικά με τους άλλους, ή τελειότητας,
δηλαδή την αίσθηση του ατόμου ότι δεν κάνει λάθη. Αντίθετα, θεωρεί ότι η
αυτοεκτίμηση διέπεται από συναισθήματα αυτο-αποδοχής και αυτοσεβασμού.
Ο δεύτερος ορισμός βασίζεται στο γνωστικό-αναλυτικό μοντέλο του William
James και διατυπώνεται μεταφορικά μέσω μίας μαθηματικής σχέσης. Πιο
συγκεκριμένα, εδώ η αυτοεκτίμηση δηλώνεται ως ένα κλάσμα με αριθμητή τις
επιτυχίες (ή επιτεύξεις) και παρανομαστή τις προσδοκίες (ή φιλοδοξίες) ενός ατόμου
(Μακρή-Μπότσαρη, 2001). Ο λόγος που η αυτοεκτίμηση ενός ατόμου επηρεάζεται
από τις προσωπικές προσδοκίες και τις υποκειμενικές αξιολογήσεις, είναι επειδή
μέσω αυτών το άτομο ορίζει το τί είναι αποτυχία και τί επιτυχία. Σχηματικά
παρουσιάζεται ως εξής:
επιτυχίες
Αυτοεκτίμηση
προσδοκίες (Λεονταρή, 1996)
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον παραπάνω ορισμό, η αυτοαντίληψη του ατόμου σε
κάποιον τομέα της ζωής του θα έχει αντίκτυπο στη σφαιρική αξιολόγηση που κάνει
για τον εαυτό του, μόνο εάν ο συγκεκριμένος τομέας είναι σημαντικός για τον ίδιο
(Μακρή-Μπότσαρη, 2001). Κατά τον James, οι επιτυχίες πρέπει να αφορούν τομείς