ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - Έρευνα και Εφαρμογές ΤΕΥΧΟΣ 3 | Page 125

«ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ έρευνα & εφαρμογές» Τόμος 1, Τεύχος 3, 2018 ISSN: 2623-3673
σώματος είναι ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για εμφάνιση ίνωσης στην ΑΗΝ
(Bellentani et al. 2000, Naveau et al. 1997, Raynard et al. 2000).
Οι περισσότεροι ασθενείς με στεάτωση είναι ασυμπτωματικοί και η διάγνωση της
πάθησης γίνεται τυχαία λόγω απεικονιστικών ή εργαστηριακών ευρημάτων (Hayes &
Williams 2015). Η στεάτωση μπορεί να αναπτυχθεί ταχέως ακόμη και μέσα σε 8
ημέρες από την έναρξη χρήσης μεγάλης ποσότητας αλκοόλ (Hayes & Williams
2015). Λίγες εβδομάδες αποχής μπορούν να οδηγήσουν σε αναστροφή των
συμπτωμάτων (Murray et al. 2008) ενώ η συνέχιση της χρήσης μπορεί να οδηγήσει
σε ίνωση ή κίρρωση (Hayes & Williams 2015). Όσοι έχουν λιπώδες ήπαρ από
αλκοόλ έχουν υψηλότερη θνησιμότητα και κίνδυνο εκδήλωσης κίρρωσης συγκριτικά
με όσους έχουν λιπώδες ήπαρ μη αλκοολικής αιτιολογίας (Dam-Larsen et al. 2004).
Σπογγώδης εκφύλιση
Δεν είναι συχνή νοσολογική οντότητα. Κλινικά χαρακτηρίζεται από ίκτερο και
ηπατομεγαλία ενώ υπάρχουν και εργαστηριακά ευρήματα συμβατά με χρόνια
κατάχρηση αλκοόλ (Uchida et al. 1983). Η διακοπή του αλκοόλ οδηγεί σε πλήρη
ανάρρωση (Ruiz et al. 2012).
Αλκοολική ηπατίτιδα (αλκοολική στεατοηπατίτιδα)
Ακολουθείται από πρώϊμη ίνωση που μπορεί να σχετίζεται με αλκοολική ηπατίτιδα.
Αν η κατάσταση συνεχιστεί, ακολουθεί μη επανορθώσιμη ηπατική βλάβη που οδηγεί
σε σοβαρή ίνωση και κίρρωση (Lieber 1998). Υπολογίζεται ότι από όσους κάνουν
κατάχρηση αλκοόλ ένα ποσοστό της τάξης 10-35% θα εκδηλώσουν αλκοολική
ηπατίτιδα (Hayes & Williams 2015) ενώ, από όσους εισάγονται σε νοσοκομείο για
αντιμετώπιση οξείας αλκοολικής ηπατίτιδας, οι μισοί εκτιμάται ότι έχουν υποκείμενη
κίρρωση (O’Shea et al. 2010). Περίπου 40% από αυτούς τους ασθενείς θα βρεθούν
μετά από 5 έτη να έχουν κίρρωση. Η πιθανότητα εκδήλωσης κίρρωσης εκτιμάται σε
10-20% κατ’ έτος (Alexander, Lischner & Galambos 1971, Bird & Williams 1988,
Dichl 1997).