Το τέλος του κόσμου | Page 117

Το τέλος του κόσμου ΙΙ, Ιωάννα Γ. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2006, ήμουν μόλις 6 χρονών, καθισμένη στα σκαλάκια μπροστά από την εκκλησία της γειτονιάς μου και έκλαιγα, και τότε με πλησίασε ένα μελαχρινό αγοράκι. «Γιατί κλαίς;», με ρώτησε και έκατσε δίπλα μου. Σήκωσα το πρόσωπο μου, τον κοίταξα. «Είμαι μόνη μου», απάντησα με δακρυσμένα μάτια. Άνοιξε τα χέρια του, με αγκάλιασε και είπε «τώρα δεν είσαι μόνη σου, είμαστε μαζί». Και χαμογέλασε. Σταμάτησα για λίγο και τον κοίταξα απορημένη. «Μέχρι πότε;», ρώτησα χωρίς να ξεκολλάω από πάνω του. «Μέχρι το τέλος του κόσμου», απάντησε με αυτό το χαμόγελο του που μου γέμισε την ψυχή. Και από εκείνη την μέρα μπήκε στην ζωή μου, έγινε ο καλύτερος μου φίλος, ήμασταν αχώριστοι. Λίγα χρόνια αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο μου αργά το βράδυ. «Δανάη, κατέβα θέλω να σου πω κάτι», ακούστηκε μία έντρομη φωνή. «Νίκο; Τι έγινε;», ρώτησα τρομαγμένη. «Κατέβα είμαι από κάτω», είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Έβαλα παντόφλες και έτρεξα, τον είδα δακρυσμένο έξω από την πόρτα μου. «Δανάη υπάρχει κάτι που έπρεπε να σου είχα πει εδώ και πολύ καιρό, από την πρώτη μέρα ίσως», πήρε βαθιά ανάσα και συνέχισε, «ξέρεις όταν γεννήθηκα οι γιατροί διέγνωσαν μία θανατηφόρα ασθένεια, να βλέπεις έχω ημερομηνία λήξης, το πολύ να ζήσω άλλα δέκα χρόνια, δηλαδή μέχρι τα 20 μου. Ξέρω ότι έπρεπε να σου το πω αλλά φοβήθηκα πως θα σε χάσω, αλλά είναι άδικο να κάνεις παρέα μαζί μου, γιατί εγώ θα φύγω», είπε και ξέσπασε σε κλάματα. Μία πρόταση περνούσε μόνο από το μυαλό. «Νίκο είσαι ο καλύτερος μου φίλος, δεν θα σε αφήσω ποτέ», είπα και τον αγκάλιασα. «Δέκα χρόνια; Τότε πρέπει να προλάβουμε να κάνουμε τα 117