Το τέλος του κόσμου
πάντα μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, λίγο δύσκολο να πάμε Αμερική
καθώς θα είμαστε ανήλικοι και στην συνέχεια άφραγκοι αλλά όλα τα
υπόλοιπα θα τα καταφέρουμε».
Μου χαμογέλασε, «ευχαριστώ για όλα», είπε, και μείναμε αγκαλιά.
Κανένας δεν μιλούσε, ίσως γιατί δεν είχαμε κάτι να πούμε, γιατί οι λέξεις
ήταν περιττές. Η σχέση μας είχε ημερομηνία λήξης μα ποτέ δεν μας
ένοιαξε αυτό, δεν κάναμε μεγάλα όνειρα μαζί, όχι γιατί δεν
αγαπιόμασταν, διάολε, γιατί αγαπιόμασταν πολύ. Στα 15 μας
αποφασίσαμε πως δεν αρκεί η φιλία, γίναμε ζευγάρι και ήμασταν το πιο
ζηλευτό ζευγάρι του κόσμου ολόκληρου, ήμασταν σαν βγαλμένοι από
ταινία, μα όχι αυτές με το happy ending.
Το 2018, ένα κρύο βράδυ του Φλεβάρη με κοίταξε στα μάτια, έπιασε και
τα χέρια μου και μου είπε «Δανάη, δεν θέλω να φανταστώ τον κόσμο
χωρίς εσένα, θα είσαι μαζί μου μέχρι το τέλος; Μέχρι το τέλος του
κόσμου;»
Έβγαλε ένα δαχτυλίδι από την τσέπη του. Τον κοίταξα στα μάτια και η
καρδιά μου πήγε να σπάσει.
«Ναι!», απάντησα σχεδόν τσιρίζοντας.
Εκείνο το βράδυ παντρευτήκαμε, δεν υπήρξε παπάς ή δήμαρχος. Διάολε,
ούτε κουμπάρο δεν είχαμε, μα δεν μας ένοιαζε είχαμε ο ένας τον άλλον
και αυτό ήταν το μόνο σημαντικό.
Δύο χρόνια αργότερα 20 Μαρτίου γιορτάσαμε τα 20α γενέθλια του,
ξέραμε ότι το τέλος είχε φτάσει, μα δεν το δεχόμασταν, πολεμούσαμε με
τον χρόνο, γυρνούσαμε πίσω τους δείκτες των ρολογιών. Και για λίγο τα
καταφέραμε, πήγε κόντρα σε κάθε διάγνωση, σε κάθε άποψη γιατρού,
γιατί αυτός είναι ο άνθρωπος μου ένας πολεμιστής. Γιορτάσαμε μαζί και
τα 21α και τα 22α γενέθλια του, ζούσαμε ένα θαύμα και δεν το αφήσαμε
να πάει χαμένο, κάναμε ταξίδια, είδαμε τον κόσμου ολόκληρο μαζί, μέχρι
και στην Αμερική πήγαμε, όλα τα κουτάκια του wish list μας είχαν
τσεκαριστεί.
Λίγες μέρες πριν τα 23α γενέθλια του, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και
ανήμπορος να κουνηθεί πολύ, μόνος του με κράτησε από το χέρι και μου
είπε, «μωρό μου, το τέλος πλησιάζει, μα δεν θέλω να σε πάρει από κάτω,
118