Το τέλος του κόσμου
θέλω να γελάς, θέλω να βρεις έναν καλό άνθρωπο να παντρευτείς και να
κάνεις παιδιά, μα πού και πού να με θυμάσαι εντάξει;»
Του έσφιξα το χέρι και κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Τρεις μέρες
αργότερα ξύπνησα δίπλα του. Το χέρι του ακουμπούσε το δικό μου μα
ήταν αδύναμο, κρύο. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.
«Μην με αφήνεις, σε παρακαλώ μην με αφήνεις σ’ αγαπάω», φώναζα
ξανά και ξανά, μα ήταν αργά, είχε ήδη φύγει. Το τέλος είχε έρθει, το τέλος
του κόσμου μας πρόλαβε και δεν ζήσαμε το happy ending όπως στις
ταινίες γιατί βλέπεις η ζωή γελά όταν κάνουμε πλάνα και δεν υπάρχει
ούτε ένα «για πάντα» που για πάντα να κρατά.
119