Το τέλος του κόσμου
Δεν ήξερε τι θα γίνει μεγαλώνοντας, δεν ήξερε τι ήθελε να γίνει, τι
μπορούσε να γίνει. Τα ‘χε χαμένα. Για ένα πράγμα ήταν σίγουρη. Ότι
ήξερε τι δε θέλει να γίνει.
Έγινε σκοπός ζωής. Να μην τους αφήσει να την κάνουν να τους μοιάσει.
Να το αποτρέψει με όποιον τρόπο μπορούσε. Κράτησε αποστάσεις, αλλά
αυτό δεν εμπόδισε τον πανικό να φωλιάσει μες την ψυχή της. Ώρες ώρες
νόμιζε ότι τρελαινόταν. Και τότε, τόσο περισσότερο φοβόταν ότι γινόταν
σαν αυτούς. Πάντα μέσα στο σκοτάδι, να περιμένει το αναπόφευκτο.
Ήρθε ο καιρός να ανακαλύψει μόνη της τον κόσμο. Ήταν τόσο καλύτερα,
μόνο που οι ανοικτές πληγές ήταν πάντα εκεί, έτοιμες να στάξουν αίμα
με το παραμικρό άγγιγμα. Παρ’ όλα αυτά άρχισε να αντιλαμβάνεται σιγά
σιγά τη δύναμή της, τι μπορούσε να κάνει, τις ικανότητές της. ‘Ήξερε ότι
είχε μια φλόγα στην ψυχή που μια φούντωνε και μια καταλάγιαζε.
Καταλάγιαζε, γιατί φοβόταν. Ή καλύτερα, όχι μόνο φοβόταν, έτρεμε στην
ιδέα ότι και πάλι δε θα κατάφερνε να κάνει τους άλλους να δουν ποια
πραγματικά είναι. Ό,τι και να πίστευε η ίδια για τον εαυτό της δε
θεωρούνταν κάτι, αν αυτή η ίδια δεν κατάφερνε να κάνει τους άλλους να
το συμμεριστούν.
Μέχρι που κατάφερε και το δάμασε κάπως αυτό το θεριό που λέγεται
πανικός. Ίσως ήταν εκείνη η μικρή ηλιαχτίδα φωτός που έμπαινε κάποτε
μετά το απόλυτο σκοτάδι. Και η οποία πολύ συχνά έφερνε και μια άλλη
και μια άλλη, μέχρι που γίνονταν πολλές και το σκοτάδι μίκραινε.
Όμως το αποζητούσε κάποτε, το σκοτάδι. Της ήταν οικείο, ήξερε να το
χειριστεί. Κι όταν ήταν έτοιμη, επέστρεφε πάλι στο φως. Ήρθε όμως μια
μέρα, που αυτό δεν της έφτανε. Κάτι έλειπε, κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν
μπορούσε να υποταχτεί στη μοίρα της, αρκετό καιρό το έκανε. Αρκετά
άκουσε τους άλλους, έπρεπε επιτέλους να ακούσει τη δική της φωνή τι
είχε να της πει.
Βαρέθηκε να είναι το καθωσπρέπει κορίτσι… αφού δεν ήταν καν αυτό το
κορίτσι.
Ήθελε να αλλάξει τόσα πράγματα, αλλά το μυαλό και το σώμα παρέλυαν.
Στράφηκε στη χημεία, αν και ήταν πάντα πολέμιος της. Αργά αλλά
σταθερά, ξεκίνησε να παίρνει αποφάσεις, δεν την ένοιαζε τόσο ο κόσμος,
άρχισε ακόμη και να διεκδικεί πράγματα για εκείνη. Τελικά είχε άδικο
152