Το τέλος του κόσμου
που πίστευε ότι η χημεία δεν μπορεί να βοηθήσει στις αρρώστιες του
μυαλού και της ψυχής. Και να που μπορούσε. Της το απέδειξε.
Μέχρι που πάλι, καλύπτει τα πάντα το απόλυτο σκοτάδι, πιο σκοτεινό
από ποτέ. Αυτή τη φορά δε φοβόταν ότι θα τους μοιάσει, τους έμοιαζε
ήδη. Ήταν σε απόγνωση.
Ή θα γινόταν κάτι με αυτή την ιστορία και θα ζούσε κι εκείνη σα
φυσιολογικός άνθρωπος ή καλύτερα ας πέθαινε. Σε αυτές τις
περιπτώσεις δεν πρέπει να υπάρχει γκρι. Το βαρέθηκε το γκρι, το μίσησε,
το σιχάθηκε η ψυχή της. Τώρα, ή μαύρο ή άσπρο.
Παίρνει και πάλι την σκυτάλη η χημεία για να φτιάξει εκείνη την ηλίθια
ορμόνη, που εν τέλει τι είναι; Κατάρα ή δώρο;
“Να θυμάσαι ότι δε φταις, δεν το προκαλείς εσύ. Ένα γονίδιο είναι που
μεταφέρεται από γενιά σε γενιά”, τάδε έφη ο γιατρός.
Μάλιστα! Έφτασε λοιπόν, περίπου στα μισά χρόνια της ζωής της για να
αντιμετωπίσει και να αποδεχτεί ό,τι φοβόταν περισσότερο.
Κι όμως, παραδόξως, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, του δικού της
κόσμου, όπως πάντα φανταζόταν. Η διαμόρφωση μας ως ανεξάρτητα
όντα δεν εξαρτάται μόνο από το dna που κουβαλάμε, αλλά από χίλιους
δυο άλλους παράγοντες και επιστημονικές ή μη εξισώσεις. Όσο
περισσότερο απομυθοποιούμε αυτό που μας προκαλεί δέος, τόσο
παραπάνω το βλέπουμε στην αληθινή του διάσταση.
Το κορίτσι, αφού κατά πως φαίνεται, αναίρεσε την απόφαση να πεθάνει,
τώρα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ζήσει όπως γουστάρει!
153