και παραμονής σε εχθρικό γι ’ αυτούς περιβάλλον . Το σημαντικό στοιχείο όμως στα χρόνια εκείνα που συνήθως παραμελείται από τους ιστορικούς αναλυτές είναι η δυνατότητα δράσης των F-4E σε αγώνα αέρος-αέρος πέραν του οπτικού ορίζοντα κάτι που διατηρήθηκε μέχρι και την ένταξη των AIM-120 στο οπλοστάσιο των δύο χωρών το 1998 . Αυτό σημαίνει πως σε μια πραγματική αναχαίτιση τα ελληνικά ( αλλά και τα τουρκικά ) F-4E θα μπορούσαν , εφαρμόζοντας κατάλληλες τακτικές και εκμεταλλευόμενα την αδυναμία των F-16 να εξαπολύουν βλήματα πέραν των 8-10 μιλίων , να χρησιμοποιήσουν AIM-7 Sparrow ( η πρακτική ήταν να εκτοξεύονται διαδοχικά ζευγάρια βλημάτων ) και να έχουν ελπίδες να καταρρίψουν τον αντίπαλο . Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι περισσότερες καταρρίψεις στον πόλεμο του Κόλπου έγιναν με τη χρήση AIM-7 , αν και στην περίπτωση εκείνη από F-15 . Σίγουρα ένα βλήμα ημι-ενεργού καθοδήγησης όπως το ΑΙΜ-7 ενείχε αρκετούς περιορισμούς στη χρήση του , αλλά η απουσία αντίστοιχου όπλου στον αντίπαλο ( F-16 ) έδινε ένα πλεονέκτημα . Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονούμε πως νικητής στην εναέρια μάχη είναι αυτός που θα κτίσει έγκαιρα καλύτερη εικόνα της τακτικής κατάστασης και θα επιτεθεί πρώτος . Και για του λόγου το αληθές , το βράδυ της κρίσης των Ιμίων στις 31 Ιανουαρίου 1996 η κύρια δύναμη αεροσκαφών που πετούσε στο Αιγαίο ήταν τα Phantom της 337 Μοίρας . Αν εξαιρέσουμε μάλιστα ένα ζευγάρι Mirage 2000 που εκτέλεσε μόνο ένα CAP , όλη η υπόλοιπη νύχτα της κρίσης το Αιγαίο περιφρουρήθηκε από τα « Φαντάσματα ». Για την Ιστορία , τα πληρώματα των F-4 εκείνη τη νύχτα πετούσαν με πολύ κακές καιρικές συνθήκες , καθώς ο καιρός ήταν « συμπαγής » από τα 4.000 έως τα 30.000 πόδια , αναγκάζοντας τα Phantom να παραμείνουν κατά τη διάρκεια της περιπολίας τους « μέσα » στον καιρό . Ήταν επιχειρησιακά μια άριστη απόφαση του ΑΤΑ να επιλέξει τα F-4 για την υπεράσπιση των ουρανών μας καθώς τα βλήματα Sparrow και η μεγάλη εμπειρία των Ιπταμένων θα έδιναν αποφασιστικό πλεονέκτημα . Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι πως για δεύτερη φορά που αποδεσμεύτηκε η χρήση όπλων στους κανόνες εμπλοκής , η Τούρκικη Αεροπορία δεν τόλμησε να βγει στο Αιγαίο ! Η ιστορία , αν και δύσκολο να επιβεβαιωθεί με αδιάσειστα στοιχεία λέει , ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν φροντίσει να υποκλαπεί η εντολή για αποδέσμευση δίνοντας ένα σαφές μήνυμα πως οποιοσδήποτε εισβολέας παραβιάσει τον ελληνικό εναέριο χώρο ή απειλήσει ελληνικά αεροσκάφη θα καταρριφθεί . Το γεγονός αυτό δείχνει έστω και έμμεσα το φόβο που ενέπνεαν οι Έλληνες ιπτάμενοι στους Τούρκους καθώς πλέον δεν ήταν απλό κυνήγι στα πλαίσια παραβάσεων-παραβιάσεων , αλλά αγώνας ζωής και θανάτου . Πηγαίνοντας λίγα χρόνια πίσω στο 1991 παραδίδονται από τα αποθέματα της Αμερικάνικης Αεροπορίας 28 αεροσκάφη F-4E SRA ( Southeastern Regional Agreement ) που προηγουμένως υπηρετούσαν στην Εθνοφρουρά της πολιτείας Ιντιάνα . Με την παραλαβή τους τα αεροσκάφη της 338Μ μοιράστηκαν στις 337 και 339 Μοίρες , ενώ η ίδια αξιοποίησε τα SRA . Τα αεροσκάφη αυτά , αν και ανήκαν σε πολύ παλαιότερο block παραγωγής από τα F-4E των δυο ελληνικών αγορών ( 33-41 για τα SRA έναντι 54-66 για τα Peace Icarus I & II ), ενσωμάτωναν αρκετά αναβαθμισμένα συστήματα .
Αντισμήναρχος ( Ι ) Χρήστος Σπυρόπουλος , Διοικητής 339 Μοίρας
« Από τη στιγμή που πραγματοποιήθηκε ο εκσυγχρονισμός των Α / Φ F-4E , αυτά βρίσκονται σήμερα στην καλύτερη απόδοσή τους και η επιχειρησιακή ικανότητά τους ακόμη αυξάνεται . Η αξία όμως ενός αεροσκάφους δεν μετριέται μόνο με τις ψυχρές τεχνικές προδιαγραφές αλλά και με την απόδοση του πληρώματός του . Έτσι , λοιπόν , ύστερα από τόσα χρόνια αξιοποίησης του AUP , ο σημερινός κορμός των πιο έμπειρων κυβερνητών κι εκπαιδευτών είναι ιπτάμενοι που ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους στα F-4 ως συγκυβερνήτες στο εκσυγχρονισμένο μοντέλο κι ως εκ τούτου , ωρίμασαν και τυποποιήθηκαν ως αεροπόροι . Το γεγονός αυτό δίνει ιδιαίτερη ώθηση στην εκπαίδευση και στην επιχειρησιακή αξιοποίηση των Α / Φ διότι , αυτοί γαλουχήθηκαν στο νέο αεροπορικό περιβάλλον και στις σύγχρονες συνθήκες μάχης εξαρχής . Αντίθετα οι προηγούμενες γενιές αεροπόρων που είχαν υπηρετήσει ως συγκυβερνήτες στα F-4E πριν το πρόγραμμα αναβάθμισης , διατηρούσαν τον τρόπο σκέψης προ εποχής των βλημάτων ενεργού καθοδήγησης και των αντίστοιχων τακτικών . Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια περίοδο που ο κύριος κορμός των Ιπταμένων της Μοίρας έχει εντρυφήσει στη σύγχρονη φιλοσοφία των επιχειρήσεων εκμεταλλευόμενοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν τα νέα συστήματα του Α / Φ και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στα αποτελέσματα των ασκήσεων που συμμετέχει η 339 Μοίρα . Η αξιοποίηση του διμελούς πληρώματος , κάτι μοναδικό για την Πολεμική Αεροπορία , με την κατάλληλη εκπαίδευση μπορεί να προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα μέσω της ορθής κατανομής των καθηκόντων και την εκμετάλλευση στο μέγιστο των δυνατοτήτων του οπλικού συστήματος ειδικά στο σύγχρονο , κορεσμένο περιβάλλον αεροπορικών επιχειρήσεων . Παρά τις δυσκολίες στο χειρισμό και τις υψηλές απαιτήσεις που προβάλλει το F-4 ως ιπτάμενη μηχανή , το “ πακέτο ” των ηλεκτρονικών και τα βλήματα AIM-120 σε συνδυασμό με το διμελές πλήρωμα και τη μεγάλη εμπειρία των Ιπταμένων καθιστούν το εκσυγχρονισμένο Phantom εξαιρετικά φονικό στις αποστολές αεροπορικής υπεροχής !».
10 / 2014 17