κανική Αεροπορία το 1996 για να εκσυγχρονιστεί ως U-2S) και η NASA,
για να διατηρήσει τον στόλο στον επιθυμητό αριθμό στο μεσοδιάστημα,
δανείστηκε και πάλι από τη USAF ένα από τα TR-1A («80-1069»), το
οποίο ενέταξε σε υπηρεσία, δίνοντας σε αυτό το νηολόγιο «Ν709ΝΑ»
του παλιότερου αεροσκάφους. Το δεύτερο U-2C αποσύρθηκε το 1989,
αν και αντικαταστάθηκε σύντομα από το δεύτερο ER-2, το οποίο παραλήφθηκε στο τέλος εκείνης της χρονιάς και πήρε το ίδιο νηολόγιο
«N708NA». Το 1997, στο πλαίσιο μιας αναδιάρθρωσης, τα αεροπλάνα
μεταφέρθηκαν από τις εγκαταστάσεις του ερευνητικού κέντρου Ames
στο κέντρο πτητικών δοκιμών Neil A. Armstrong (πρώην Dryden) στην
αεροπορική βάση Edwards, για να μεταφερθούν και πάλι τον Ιανουάριο του 2010 στην τρέχουσα έδρα επιχειρήσεων, το Dryden Aircraft
Operations Facility στο Πάλμντειλ της Καλιφόρνιας.
Αν και τα ER-2 ξεκίνησαν την πορεία τους μαζί με τα U-2R της USAF, οι
δρόμοι τους στη συνέχεια χώρισαν, κάτι που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Ενώ τα αεροπλάνα της Αμερικανικής Αεροπορίας εκσυγχρονίστηκαν τη δεκαετία του ’90 σε U-2S, όπως αναφέρεται και σε άλλες
σελίδες αυτού του τεύχους, αυτά της NASA λόγω αδυναμίας εξεύρεσης
πόρων παραμένουν στην αρχική διαμόρφωσή τους, συμπεριλαμβανομένου και του αναλογικού πιλοτηρίου, εκεί όπου η USAF έχει μεταπέσει σε ψηφιακό εξοπλισμό («glass cockpit»). Αντίθετα, τα αεροπλάνα
της NASA υιοθέτησαν εν μέρει μόνο τον εκσυγχρονισμό, αντικαθιστώντας το 1997 τον J75-P-13B, τον αρχικό δηλαδή τουρμποτζέτ του
1955, με τον σύγχρονο τουρμποφάν F118-GE-101 των U-2S, ο οποίος,
όντας ελαφρύτερος κατά 800 περίπου κιλά και αποδίδοντας 1.500
περισσότερες λίβρες ώσης, έχει βελτιώσει σημαντικά τις επιδόσεις.
Καθώς, όμως, τα χρόνια περνούσαν και παρά το γεγονός ότι η χρήση
των ER-2 είναι σχετικά περιορισμένη στις 200-300 ώρες τον χρόνο,
η NASA αναγκάστηκε να υιοθετήσει και κάποιες άλλες αναβαθμίσεις,
άλλες για λόγους αξιοπιστίας και άλλες για λόγους ασφαλείας. Έτσι,
σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις, το 2005-2006 και το 2011-2012,
αντικαταστάθηκε σταδιακά η βασική καλωδίωση του αεροπλάνου,
ενώ άλλη μια συμπληρωματική σχετική εργασία προβλέπεται για το
2015-2016, καθώς η διάθεση κονδυλίων αποτελεί πάντα πρόβλημα.
Οι πιλότοι των ER-2 προέρχονται αποκλειστικά από πρώην χειριστές
Μεγάλο μέρος της πτητικής δραστηριότητας των ER-2 αφορά στη μελέτη των
πάγων και της επίδρασής τους στο κλίμα και το περιβάλλον.
Στη χαρακτηριστική αυτή φωτογραφία διακρίνονται οι χώροι μεταφοράς των
αισθητήρων, στο ρύγχος, την «Q-bay» και τα δυο ατρακτίδια στην πτέρυγα,
που είναι εν μέρει συμπιεζόμενα.
03/2014
29