9
«πρωτόγονος», «απολίτιστος», «υποδεέστερος», «καθυστερηµένος»,
«αµόρφωτος», «ιθαγενής», οι οποίες χρησιµοποιούνται ακόµη στον χώρο
της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, για να επηρεάσουν τη συλλογική
συνείδηση και να διαµορφώσουν ένα πολιτισµικό αυθαίρετο. 12 Κατά
συνέπεια η διαπολιτισµική εκπαίδευση δεν είναι παρά η εκπαιδευτική
διαδικασία που αποβλέπει στο να ευαισθητοποιηθούν οι µαθητές απέναντι
στις «άλλες», στις «διαφορετικές» κοινωνικές οµάδες 13 και δεν αφορά
αποκλειστικά και µόνο την εκπαιδευτική διαδικασία στα όρια της
σχολικής τάξης, αλλά κάθε εκπαιδευτική δραστηριότητα. 14
Στη διαπολιτισµική εκπαίδευση, όπως αυτή εφαρµόζεται σε χώρες
µε µακρόχρονη εµπειρία σε θέµατα διαπολιτισµικότητας µπορούµε να
διακρίνουµε τρεις βασικούς τύπους προγραµµάτων:
1. Προγράµµατα
µε
προσανατολισµό
στα
περιεχόµενα
της
εκπαιδευτικής διαδικασίας, τα οποία συνήθως προσθέτουν κάποιες
εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο ήδη υπάρχον Αναλυτικό
Πρόγραµµα και αποβλέπουν: 15 α) στο να προσθέσουν σχετική
διαπολιτισµική θεµατολογία σε κάθε µάθηµα, β) στο να
συνδυάσουν διάφορες απόψεις και ιδεολογήµατα και να τα
«διαχύσουν» στο Α.Π., και γ) στο να εξαλείψουν στερεοτυπικές
απόψεις από το Α.Π.
2. Προγράµµατα µε προσανατολισµό στις ανάγκες των µαθητών, τα
οποία στην ουσία µέσα από εκπαιδευτικές διαδικασίες ασκούν
12
Garbarino J. (1982). Children and families in the social environment. New
York: Aldine Press.
13
Sleeter C. (1992). Restructuring schools for multicultural education. Journal
of Teacher education, 43, 141-148.
14
πβ. S. Nieto
15
Banks J. (1994). An introduction to multicultural education. Boston: Allyn
and Bacon.