Δεν περιμένει πολύ και έχει ήδη αρχίσει να σπρώχνει το κορίτσι
μου. Φαίνεται πολύ ανάλαφρος και ευδιάθετος χαρακτήρας και με
κάνει να γελάω συνέχεια. Ξέρω πως σε οποιαδήποτε άλλη
περίπτωση θα ένιωθα πολύ άσχημα όπως το παιδάκι με κοίταζε
περίεργα ή για τον οδηγό που πάρκαρε πάνω στην ράμπα, αλλά ο
Νίκος, όπως μου συστήθηκε, με κάνει να ξεχνιέμαι.
«Τί παγωτό θέλεις;» με ρωτάει ενώ πλησιάζουμε προς ένα τραπέζι.
Ο καιρός είναι όντως καλός. Θυμίζει άνοιξη, μέσα στον χειμώνα.
«Φράουλα. Όχι, όχι! Μπανάνα» καταλήγω τελικά και απομακρύνεται
από το τραπέζι μας. Είναι ίσως ό,τι πιο τρελό έχω κάνει στα είκοσι
χρόνια ζωής μου, παραδόξως όμως, νιώθω πως δεν κάνω κάτι
λάθος. Είμαι πολύ πιο χαρούμενη από ότι εδώ και αρκετό καιρό.
Έρχεται ξανά προς το τραπέζι μας, έχοντας στο χέρι ένα χωνάκι
σοκολάτας και ένα κύπελλο με δύο μπάλες παγωτό. Μία φράουλα και
μία μπανάνα. Χαμογελάω απαλά και σηκώνει τους ώμους του ώστε
να απολογηθεί. «Ήθελες και τα δύο»μου λέει ενώ τεντώνει το χέρι
του και μου δίνει το παγωτό μου.
Ακολουθούν μερικές στιγμές απόλυτης ησυχίας. Αν και δεν ξέρουμε
τι να πούμε ή από πού να αρχίσουμε, δεν είναι άβολα. Αντίθετα η
ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα οικεία και φιλική μεταξύ μας. «Γιατί μου
μίλησες;» παίρνω την πρωτοβουλία να αρχίσω εγώ. «Επειδή σου
έπεσε ένα χαρτί» απαντάει αδιάφορα, λες και δεν καταλαβαίνει.
«Εννοώ, γιατί μου ζήτησες να βγούμε» διευκρινίζω. «Ήθελα
παγωτό» απαντάει στον ίδιο τόνο και τον αγριοκοιτάζω. «Καλά,
καλά! Μου φαινόσουν θλιμμένη...φοβισμένη. Έχω ξαναδεί αυτό το
βλέμμα»... Δεν καταλαβαίνω τι λέει. Αν και δεν έχει άδικο, ήμουν
θλιμμένη και κυρίως φοβισμένη, δεν καταλαβαίνω τι εννοεί λέγοντας
ότι έχει ξαναδεί αυτό το βλέμμα. Περιμένει απάντηση, αλλά αφού
βλέπει ότι ακόμη επεξεργάζομαι όσα είπε, βγάζει το κινητό του από
την τσέπη του τζιν του. Περνάει μερικές φορές τα δάχτυλά του
πάνω στην οθόνη του και το γυρίζει προς τα εμένα. Μου δείχνει μία
[20]