Δεν είναι εύκολο να γυρίζω τις ρόδες μόνη μου ώστε να τσουλήσω
και συνήθως με βοηθούσε η μαμά μου στις μετακινήσεις
σπρώχνοντάς με. Άλλη μία συνήθεια που θέλω να ξεπεράσω.
Προσπερνώ το δρόμο, ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και προσπαθώ να
κρατήσω το βλέμμα μου χαμηλωμένο. Κάτι που φυσικά δεν
καταφένω διότι με κυριεύει η περιέργια να μάθω εάν τελικά ο
νεαρός με κοιτάζει ή όχι. Για μεγάλη μου έκπληξη εκείνος δεν
φαίνεται να με προσέχει και συνεχίζει να γυμνάζεται με ιδιαίτερη
προσήλωση σε αυτό. Ασυναίσθητα έχω σταματήσει στη μέση του
πεζοδρομίου και τον κοιτάζω επίμονα για μερικά δεύτερα προτού
σηκώσει το βλέμμα του πάνω μου. Μου χαμογελάει και συνεχίζει την
άσκηση. Αμέσως κοκκινίζω,και νιώθω ότι μαζεύεται όλο το αίμα στα
μάγουλά μου. Προσπαθώ να τα καλύψω με τα σκούρα καστανά
μαλλιά μου, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Σπρώχνω το καρότσι με
τέτοια μανία, προσπαθώντας να φτάσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα
στην είσοδο του νοσοκομείου, μα η φωνή του με σταματάει.
Γυρνάω δειλά, απρόθυμα προς το μέρος του και τον βλέπω
ιδρωμένο, να γυαλίζει στον ήλιο και μου δίνει ένα χαρτί με τις
εξετάσεις μου που προφανώς μού έπεσε. Σηκώνω το χέρι μου για
να το πάρω, μα δεν μου το δίνει. Χαμογελάει αθώα, έτσι όπως
θυμάμαι να κάνουν και οι φίλοι μου όταν με πείραζαν. «Πάμε για
παγωτό;» με ρωτάει και ξαφνιάζομαι. Η φωνή του δεν κρύβει τίποτε
το περιπαιχτικό και έχω την εντύπωση πως όντως θέλει να παέι για
παγωτό μαζί μου. Αφού δεν απαντάω, προσθέτει: «Η μέρα είναι
υπέροχη, έχει ζέστη και θέλω παγωτό. Είμαι σίγουρος πως και εσύ
θέλεις. Γιατί όχι;» Στην ουσία έχω ήδη αποφασίσει ότι θέλω να πάω
για παγωτό με αυτό το άγνωστο αγόρι πολύ περισσότερο απ’ όσο
θέλω να μπω σε αυτό το καταθλιπτικό νοσοκομείο και να περάσω
τις επόμενες ώρες εκεί. Ωστόσο παίρνω μερικές στιγμές μέχρι να
απαντήσω.
[19]