κοπέλα, μία πολύ όμορφη κοπέλα, λίγο μικρότερή μου. Στη
φωτογραφία φοράει ένα κόκκινο, καλοκαιρινό φόρεμα που της
φτάνει λίγο πάνω από το γόνατο, και έχει τα καστανά μαλλιά της
ελέυθερα στους ώμους. «Ποιά είναι;» τον ρωτάω μα δεν απαντάει.
Αντ’ αυτού μου δείχνει μία άλλη φωτογραφία με την ίδια κοπέλα,
αυτή τη φορά όμως πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Φαίνεται
μεγαλύτερη και ίσως πιο δυστυχισμένη, κοιτάζοντας τον φακό με
ένα άδειο, ανατριαχστικό βλέμμα. «Η αδερφή μου» απαντάει με
χαμόγελο και εμφανή την αγάπη του στο βλέμμα του. «Κατάλαβες
τώρα γιατί σε πλησίασα; Έχω ξαναδεί αυτό το βλέμμα, αμέτρητες
φορές, στα μάτια της αδερφής μου, και μου την θύμισες πάρα πολυ.
Δεν αξίζει αυτος ο φόβος και η επιφυλακτικότητα». Εάν δεν ήμουν
εντυπωσιασμένη από τα λόγια του και το γεγονός ότι κατάλαβε πώς
νιώθω, θα ήμουν συγκινημένη και βουρκωμένη. Προσπαθώ να τον
ευχαριστήσω, το μόνο όμως που καταφέρνω, είναι να βγάλω μερικά
περίεργα επιφωνήματα από το στόμα μου. Δεν μιλάει ούτε εκείνος
και η αμηχανία έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή. Σπρώχνει το
παγωτό μου πιο κοντά μου και μου λέει: «Φάε το παγωτό σου,
έχουμε ακόμη πολλά πράγματα να κάνουμε»...
[21]