Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων
με Αναπηρία
Τ
ον Δεκέμβριο το σχολείο μας τίμησε την Παγκό-
σμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Στο πλαίσιο
των εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν παρακο-
λουθήσαμε στο κλειστό γήπεδο του σχολείου αγώνα
μπότσια μεταξύ των συμμαθητών μας και αθλητών
με αναπηρία. Ήταν τόσο πολύτιμη αυτή η εμπειρία
που βιώσαμε, καθώς μέσα από τις εκδηλώσεις αυτές
συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη της ανθρώπινης θέ-
λησης και εμπνευστήκαμε από το παράδειγμα αυτών
των ξεχωριστών ανθρώπων. Πήραμε ένα μάθημα
ζωής και διαπιστώσαμε ότι δεν πρέπει ποτέ να εγκα-
ταλείπουμε την προσπάθεια και τον αγώνα. Οφεί-
λουμε να είμαστε κι εμείς αγωνιστές και μέσα από το
δικό τους παράδειγμα ζωής να αντλούμε κουράγιο
και πίστη για τον δικό μας καθημερινό αγώνα.
Όνειρο ζωής
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από μικρό
παιδί, κλωτσούσα μια μπάλα. Από τα τέσσερά μου
έπαιζα ποδόσφαιρο και ονειρευόμουν ότι θα γίνω
σπουδαίος παίκτης, όπως ο Ρονάλντο ή ο Μέσσι.
Ακόμα, βέβαια έχω αυτό το όνειρο και δουλεύω
σκληρά για να το πραγματοποιήσω. Έτσι, παράλληλα
με το σχολείο, προπονούμαι πολλές ώρες και βάζω
στόχους, ώστε να γίνομαι καλύτερος.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να πα-
θιάζεται τόσο πολύ με κάτι, όσο με το να παίζει πο-
δόσφαιρο. Αυτή η αίσθηση πολλές φορές με κάνει
εγωιστή, πεισματάρη και επίμονο. Όμως μέσα μου
κάτι άρχισε να αλλάζει ύστερα από την επίσκεψη του
παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη στο σχολείο
μας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με
αναπηρία.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης είναι ένας χαρισματικός
άντρας και καταξιωμένος κολυμβητής, όμως στα δε-
καοκτώ του χρόνια γκρεμίστηκαν τα όνειρά του και
είδε μια άλλη πλευρά της ζωής, τη σκοτεινή όψη της,
που του άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο αντι-
μετώπιζε πολλά θέματα, καθώς βίωσε μία πρωτό-
γνωρη πάλη. Ένα ατύχημα με το μηχανάκι ήταν αυτό
που του στέρησε την ευκαιρία να σηκωθεί στα πόδια
του. Όταν η άσχημη είδηση ότι θα μείνει ανάπηρος
του χτύπησε την πόρτα δεν δάκρυσε, αλλά πάλεψε
να μείνει δυνατός και να σταθεί νικητής στη ζωή,
όπως και στους αγώνες.
Θυμάμαι να ακούω με δέος όλα όσα βίωσε, ένιω-
σα τον πόνο, τη θλίψη του, την απογοήτευσή του.
Ένιωσα, όμως, και τη φοβερή δύναμή του. Αυτή τη
δύναμη που χρειαζόταν κάθε μέρα για τις προπο-
νήσεις του και τους αγώνες του τη διοχέτευσε στον
αγώνα που τον βοήθησε να ξεπεράσει την αναπηρία
του και να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα.
Στην αρχή, μας είπε ότι ξεκίνησε να ζει κάπως φυσι-
ολογικά πηγαίνοντας για καφέ κάθε Κυριακή με τους
φίλους του. Σιγά σιγά, κατάφερε να βγαίνει καθημε-
ρινά.
Η αγάπη της οικογένειάς του και η συντροφικότη-
τα των φίλων του τον βοήθησαν να αποκτήσει ξανά
το θάρρος του. Όπως μετά από κάθε καταστροφική
και φοβερή καταιγίδα εμφανίζεται ο λαμπρός ήλιος
και μας λούζει με το φως, τη λάμψη και τη ζεστα-
σιά του, έτσι και στην ψυχή του Αντώνη, ύστερα από
αυτή την τρομερή «καταιγίδα», γεννήθηκε για άλλη
μια φορά το πάθος του για το κολύμπι.
Τότε, ξεκίνησε μια νέα ζωή. Δεν κατάφερε να συμ-
μετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά στους
Παραολυμπιακούς αποφάσισε να θριαμβεύσει. Αυ-
τός ήταν ο στόχος του. Αυτό ήταν το καινούργιο του
όνειρο. Πάλεψε, αγωνίστηκε, έκλαψε, αλλά στο τέλος
αναδείχθηκε νικητής.
Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που μας
συγκίνησε και μας άφησε άφωνους. Νιώσαμε σεβα-
σμό για αυτόν τον άνθρωπο, όχι λύπη. Είναι ένα πα-
Οφείλουμε να είμαστε κι εμείς
αγωνιστές και μέσα από το
δικό τους παράδειγμα ζωής να
αντλούμε κουράγιο και πίστη για
τον δικό μας καθημερινό αγώνα.
29