Ιστορίες από μια άλλη ζωή …
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΥΡΑΚΗ α4
78
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Άσχημα τα νέα από το μέτωπο .
Ένας χτυπημένος στρατιώτης σύρθηκε ως εδώ , στη Σμύρνη , για να μας πει ότι το μέτωπό μας έσπασε . Κρύος ιδρώτας με έλουσε . Έχω άντρα και μικρά παιδιά . Δίδυμα είναι . Ο Πέτρος και η Αλίκη . Σε έναν μήνα θα έκλειναν τα δεκατρία .
Μπροστά στεκόταν και ο άντρας μου ο Γιώργος , όταν μας ανακοίνωνε τα μαντάτα ο στρατιώτης ξεσπώντας σε λυγμούς . “ Μανάδες , γέροι , χτυπημένοι και παιδιά γρήγορα στα λιμάνια να φύγετε , όσο ακόμη προλαβαίνετε . Οι νέοι μένουν εδώ , να πολεμήσουν τους Τούρκους . Η πατρίδα είναι δικιά μας . Εμείς θα την προστατέψουμε ”.
Όπως μας συμβούλεψε ο στρατιώτης έστειλα τα παιδιά με την υπηρέτρια στην Αθήνα . Για μια καλύτερη ζωή . Εγώ το αποφάσισα . Θα μείνω ! Ποιος θα βοηθήσει τους άντρες ; Σφίχτηκε η καρδιά μου . Το είχα , όμως , αποφασίσει . Θα βοηθούσα , όπως μπορούσα . Θα μαγείρευα και θα βοηθούσα τους τραυματίες .
Την επόμενη ημέρα με το ξημέρωμα ακούστηκαν φωνές από τους άντρες . “ Φωτιά ! Τρέξτε ! Μας καίνε οι Τούρκοι ! Τρέξτε !”.
Σηκώθηκα άρον άρον και έτρεξα στο λιμάνι , όπου ο άντρας μου είχε ένα ψαροκάικο . Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να παίρνουμε μαζί μας και όσους άλλους μπορούσαμε . Το ίδιο έκαναν και όσοι άλλοι είχαν βάρκα . Εκεί , στη βάρκα , κοιμήθηκα και εκεί ξύπνησα στριμωγμένη με όλους τους άλλους , στη μέση της θάλασσας .
Ξαφνικά , μετά από πολλή ώρα φάνηκε πολύ αχνά η στεριά . Σύμφωνα με τους χάρτες που είχα αρπάξει φεύγοντας διέκρινα τον Πειραιά ! Πάει ! Σωθήκαμε ! Όχι όμως η πρώτη μας ζωή ! Η πρώτη μας ζωή είχε καταστραφεί εντελώς . Τώρα θα ήμασταν πρόσφυγες και αυτή η λέξη θα μας κυνηγούσε έως το τέλος της ζωής μας . Όταν φτάσαμε , μάς ρώτησαν αν έχουμε οικογένεια και τους τα είπαμε όλα . Τους είπαμε ότι είχαμε διώξει τα παιδιά μας μαζί με μια κυρία . Μας καθησύχασαν και μας διαβεβαίωσαν πως θα βρούμε τα παιδιά μας και την κυρία .
Μετά από δύο ώρες μας ενημέρωσαν οι αρχές ότι τους βρήκαν . Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη . Όμως δεν κράτησε για πολύ , καθώς δεν είχαμε κανονίσει πού θα μέναμε από εδώ και στο εξής . Μερικές οικογένειες ήταν τυχερές , γιατί είχαν φίλους και συγγενείς στην Αθήνα . Εμείς όμως ; Τελικά ρωτήσαμε τις Αρχές και μας είπαν ότι για οικογένειες με παιδιά υπάρχει ένα παλιό θέατρο και θα μπορούσαμε να μένουμε στα θεωρεία . Ζήσαμε εκεί για μερικούς μήνες .
Ευτυχώς μπόρεσα και βρήκα δουλειά ως ράφτρα , για να βγάλω το μεροκάματο . Με τη δική μου δουλειά και του άντρα μου , ο οποίος δούλευε σε ένα μπακάλικο , μπορέσαμε και πήραμε ένα μικρό σπιτάκι .
Εκεί μένουμε τώρα διατηρώντας τις παραδόσεις και τα έθιμά μας θυμούμενοι τον τόπο μας και πάνω από όλα ευτυχισμένοι για ό , τι καταφέραμε .
ΗΛΈΚΤΡΑ ΤΑΣΣΟΠΟΎΛΟΥ α6