Νούμερα και Χρώματα
9 νούμερα, 4 χρώματα, 7 κάρτες.
Άφθονοι παίκτες, άφθονος χρόνος.
Ο ένας πέφτει, ακολουθεί ο επόμενος.
Η σειρά να αλλάζει, η τακτική να χαλάει…
Ο νικητής άγνωστος, η σκέψη του μυστήριο.
Ο χαμένος, κενός, η τύχη μακριά του.
Ποιος θα βρεθεί πάνω από τους άλλους;
Αυτό θα μείνει άλυτο, μέχρι το τέλος
του ατελείωτου χρόνου.
Ένα ποίημα εμπνευσμένο
από το αγαπημένο μου παιχνίδι, το UNO.
Κωνσταντίνος Γκιώνης
40
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Το παιδί και ο στρατιώτης
Έστεκα στην λαμπερή βιτρίνα
αγέρωχο, καμαρωτό,
μα σε κουτί στενό και σκοτεινό
με βάλαν δίχως λόγια,
με ετοίμασαν για δώρο, όχι
φανταχτερό, απλά λιτό
κι έκανα το πρώτο μου ταξίδι
με μια θλίψη υπόγεια.
Μα με άνοιξε, μου γέλασε,
γίναμε αμέσως φίλοι,
στρατιώτης εγώ μια σταλιά, πράσινος και γενναίος,
εκείνος μαθητής μικρός, μα αρχηγός σωστός ,
στον Έβρο στην πρώτη την γραμμή στηθήκαμε
εμπρός
και πολεμούσαμε μαζί με το ηρωικό το καριοφίλι.
Την μάχη την σκληρή μαζί την δώσαμε
και τον εχθρό από τα σύνορα κατατροπώσαμε.
Δεν φοβηθήκαμε, δεν διστάσαμε, πολεμούσαμε
γενναία,
από την πρώτη μάχη μας ως την τελευταία,
φίλοι αχώριστοι, παντοτινοί, αγωνιζόμασταν παρέα.
Ένα όπλο, μια φιγούρα, μια παραλλαγή,
ένας κόσμος, ένα μέλλον, ένα σύμβολο, μια ευχή.
Το χτες, το σήμερα, το αύριο δεν έχουν σημασία,
μα χάνονται κι ενώνονται σε μια σπάνια φιλία.
Θοδωρής Θεοχάρης
Ημερολόγιο Παρατήρησης
Παρασκευή, 22 Δεκεμβρίου, απόγευμα
Η Μαφάλντα κάθεται στο μεσαίο ράφι της βιβλιοθήκης.
Η απόστασή της από τον τοίχο είναι
δέκα εκατοστά. Το κόκκινο φουστανάκι της είναι
απλωμένο προς τα δεξιά και το κεφάλι της
γέρνει λίγο, όπως πάντα. Γυρίζω την πλάτη απότομα,
βγαίνω από το δωμάτιο. Χασομερώ στην
κουζίνα και πίνω νερό, παρ’ όλο που δε διψάω.
Το μυαλό μου όμως και το αυτί μου είναι στην
κούκλα. Δεν μπορεί … Θα ξανακουνηθεί…
Πλησιάζω την πόρτα του δωματίου μου, φορώντας
μόνο τις κάλτσες μου. Πηγαίνω ν’ αγγίξω
το πόμολο, αλλά η μαμά μου με φωνάζει
στον κήπο. Κάνω πως δεν την ακούω, όμως η
κούκλα μάς άκουσε. Και, καθώς ανοίγω απότομα
την πόρτα, είναι πάλι ακίνητη.
Το κόκκινο φουστανάκι πάντα προς τα δεξιά
και το κεφάλι της να γέρνει. Απόσταση από τον
τοίχο δέκα εκατοστά. Χάρακας ο ίδιος. Κι όμως.
Είμαι σίγουρη πως κινείται. Όταν δεν τη βλέπω,
αλωνίζει μέσα στο δωμάτιο, παίζει με τα παιχνίδια
μου, μιλάει και πειράζει τις ξυλομπογιές
μου.
Η κόκκινη ξυλομπογιά ακόμα να βρεθεί. Είναι
τόσο γρήγορη, που αν γυρίσω απότομα το
κεφάλι μου, προλαβαίνει να καθίσει στην ίδια