21
W czerpaniu wilczej mocy za pomocą magii specjalizowali się tzw. okrutnicy (ich przydomek nie bez powodu wiąże się z wilczym okrucieństwem), którzy podczas odprawiania rytuałów i tańców obrzędowych zarzucali na siebie skóry wilków – zapewne w celu zyskania zwierzęcej, drapieżnej siły.
Na tych terenach wilk był znany pod nazwą „lut”
i „luty” (po rosyjsku lutyj zwier – „groźne zwierzę”). Wielce prawdopodobne, że to stąd wzięła się nazwa jednego ze srogich – niczym wilk – zimowych miesięcy: lutego. Uważa się, iż słowo „lut” lub „luty” pochodzi od starorzymskich Luperkaliów. Warto też wiedzieć, że jedno z plemion Słowian połabskich – Lutycy (inaczej Lucicy, Wieleci, Wilcy) – uważało się za „dzieci Wilka” i, jak przystało na taką genezę, wyróżniało się niesłychaną bezceremonialnością
w walce [Aleksander Brückner, Mitologia słowiańska i polska, Warszawa 1985].
Baba Jaga walcząca z krokodylem, rycina z XVIII w., fot. ec-dejavu.ru
Fot. Pixabay