Chrześcijaństwo
Gdy w europejskim kręgu kulturowym wielobóstwo stało się passé, a jego miejsce zajęło chrześcijaństwo, pozycja wilka bynajmniej nie uległa zmianie na lepsze. Wręcz przeciwnie –utożsamiano go z fałszywym prorokiem, czyli diabłem,
i przeciwstawiano Jezusowi Chrystusowi, symbolizowanemu przez niewinnego, dobrego baranka.
Ekspansja religii chrześcijańskiej zadecydowała
o negatywnym postrzeganiu wilka w kolejnych stuleciach. Główną rolę odegrała w tym Biblia. Wilk uosabia w niej najgorsze cechy: drapieżność, bezwzględność i chciwość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz wszelką amoralność i herezję. Było to na rękę średniowiecznym kaznodziejom, którzy podsycali pejoratywne skojarzenia
z tym zwierzęciem. Dowodem tego, że udało im się mocno wpłynąć na świadomość społeczną, są m.in. dzieła malarskie (na obrazach wilki symbolizowały heretyków, a psy – zakon dominikański, najsilniej walczący z apostazją) czy literackie (Dante posługiwał się symbolem wilka, lwa i pantery, utożsamianych z trzema grzechami głównymi: chciwością, nieczystością i pychą).
22
Negatywny obraz wilka próbował złagodzić
św. Franciszek, który kochał wszystko, co żyje,
i uważał zwierzęta za swoich braci.
Św. Franciszek z Asyżu, fot. pinterest.com/jmorin0683