Koha rrjedh
Mbi qiejt pa kokë të indiferencës së kohës,
shkruaj me gërma të trëndafilta kohën e
ekzistencës sime aktuale.
Nëntë e pesëdhjetë e gjashtë minuta po vete e pesëdhjetë e shtatë.
Fillimi i një revolucioni shpirtëror, mbase është
rilindja, mbase fundi im, rrjedha graduale e përditshmërisë sime.
Piedestale frike më shoqërojnë si gardianë në një burg
pa qeli, në një burg që të mbyt me hapësirën gjigande
të tij.
Buza ngec mbi një belbëzim:- Po ikën … Mundohem
ta kap prej fustanit por ajo ka veshur pantallona.
Dhjetë tingujt pa muzikë, sinfoninë e një ecje homazhi
pa sy, por verbëria më duket sikur e kalon verbërinë
e tij.Flatra, copëza të një skenari të thyer në brigjet e
indetitetit tim. I mbledh. Përpara duarve formohet një
shigjetë e ndërtuar përpara: dhjetë e gjashtë, E pashë,
më buzëqeshi, iku, erdhi prapë. Jam duke lundruar
shtatë liqenet e kohës sime. Shumë të ngjahmë jasht
38
ese
zakonisht të ndryshëm.
Metropole alatopike të krijuara nga shumëllojshmëri
kohësh, nga kohërat e mija. Dhjetë e dhjetë një ankand
kohësh. Koha po shet minutat e saj, xhepat e mi janë
bosh.
Nuk kam para të blej disa minuta. Ja në fund të tij
gjeta një monedhë, me të cilin mund të blija një
gjysëm minuti.
Thirrje lënguese dëgjoja përpara këmbëve. Thirrje
e një njeriu që kërkonte jetë, I nevojitej ajo gjysëm
minute imja. Ja dhashë. U fundosa bashkë me rrezikun e tij. Ajo ikën… Rrobet e reja mu lagën nga ajo
fundosje. Balta e rrjedhjes së kohës më ndoti këpucët.
Shpejtësija e rrjedhjes së saj, më lustron prapë. Tani
jam paralel me të, ja, ia kalova, jam në fillim. Më
buzëqeshi me ironi, më talli, më tha:- Atë që e quajmë
fillim, shepesh herë është edhe fund, të përfundosh
diçka do të thotë ta fillosh. Me veten zvarrë shkova në
fillim të startit…
Nisu!
Valmire Batatina