ÇASTI I FUNDIT
Në fillim të ekzistimit tonë u morëm në pyetje nga
Gjykatësi dhe njëzëri dhamë përgjigje nën betimin se
fjalët tona nuk do t’i shkelim, por...
Kur erdhëm në këtë botë – ishim të paditur, por më të
paditur do të jemi nëse nuk dimë se ku do të shkojmë!
Kur të lindim – qajmë, qajmë jo që ndjejmë dhimbje për
dikë, por qajmë që t’i pastrojmë sytë tanë dhe t’i njoftojmë ata me lotin!
Loti përmban shije të hidhur, por askush s’e mohon që ai
nuk është shërues për syrin?
Loti është i hidhur, ndërsa lëngu i retinës është i ëmbël,
që të dy janë bashkë, por assesi nuk përzihen me njëritjetrin. Për arsye se baza e syrit është vaj dhe ka nevojë
për ëmbëlsirë; për këtë lëngu i retinës është i ëmbël; sikur
loti të mos ishte i hidhur, syrit do t’i vinte era e keqe,
ndërsa sikur lëngu i retinës të mos ishte i ëmbël syri nuk
do të kishte mundësi të shihte.
Cili shpikës përpos Shpikësit mund të shpikte diçka: nëse
disa tela i bashkon me ujin, dhe nga ky bashkim do të
fitonte dritë?
Që ta kuptojmë këtë të vërtetë, duhet t’i mbyllim të dy
sytë, që të shohim me syrin e tretë.
Syri s’e sheh syrin matanë hundës ndërsa zemra e sheh
zemrën matanë bjeshkës.
Syri nuk mund të shoh kur është errësirë, dhe kur errësirën e mbulon drita, syri e kupton se errësira ekziston si
shkak i mungesës së dritës.
Ndërsa syri i zemrës nuk ka nevojë për shikim por për
kërkim; kërkon ta njohë Poseduesin e zemrës që pastaj ta
kuptojë se kush është Pronar i zemrës, i Cili është Dritë,
Dritë që ndriçon zemrat dhe mendjet.
Çdo mendjendritur që është ndriçuar me kjo Dritë, që
është Dritë mbi çdo dritë, e ka kuptuar se errësira kurrë
nuk ka ekzistuar.
Kur të lindim gjithashtu edhe marrim frymë, marrim
frymë thellë dhe me nguti sepse kemi marrë udhë për një
rrugëtim të ri me plot përgjegjësi.
Marrim frymë edhe që të çlirojmë rrugët e frymëmarrjes,
por çfarë kuptimi ka frymëmarrja nëse nuk e njohim
Frymëdhënësin?
Rrugët e frymëmarrjes nisen nga vrimat e hundës, njëra
vrimë shërben për akumulim të trurit me ajër, dhe vrima
tjetër e cila shërben për akumulim të mushkërive me ajër.
Dy vrimat e hundës simbolizojmë dy gropa të varrit,
truri simbolizon Parajsën ndërsa mushkëritë simbolizojnë Ferrin.
Nëse frymëmarrësi e njeh në këtë botë Frymëdhënësin,
atëherë në jetën e varrit, porta e njërit varr hapet, zgjerohet dhe ndërlidhet me portën e Parajsës dhe jeta në varr i
përngjan marrjes erë të lules së një kopshti të Parajsës.
Nëse frymëmarrësi nuk e njeh në këtë botë Frymëdhënësin, atëherë në jetën e varrit, porta e varrit tjetër hapet,
ngushtohet dhe ndërlidhet me portën e Ferrit dhe jeta
në varr i përngjan therjes me gjembin e një ferishteje nga
ferishtet e Ferrit.
Pompa e frymëmarrjes është zemra, e cila simbolizon
orën dhe çdo tiktak i saj është sa më afër fundit, aq më
afër fillimit.
Kur ta shikojmë orën, sytë na shohin gjithsesi edhe akrepat e saj, që simbolizojnë arteriet e zemrës.
Kur akrepat të prishen dhe ora nuk funksionon, ne atë e
dërgojmë tek orëtari për riparim.
Por akrepat e zemrës sonë kur të prishen, kush na i riparon?
Ora me zile i nevojitet çdo punëtori të vyer që dëshiron
të jetë i përpiktë në orar të punës dhe ai e kurdis zilen për
kohën që dëshiron të zgjohet nga gjumi.
Por për zgjimin tonë, zilen e zemrës sonë a e kurdisim ne
apo e kurdis Rrotulluesi i zemrave?
Gjumi është gjysma e vdekjes dhe jeta në këtë botë është
ëndërr ndërsa kur të vdesim ne zgjohemi.
Zemrës kur t’i vijë çasti i fundit, jeta kalon në një dimension tjetër dhe ndahet sikurse hëna në dy pjesë; njëra
pjesë që i takon fillimit ndërsa pjesa tjetër që i takon Filluesit, i Cili është i pafillim.
Fillimi dhe fundi ynë në këtë botë është me lot gëzimi
dhe lot hidhërimi, ndërsa në botën tjetër mbesim me
shpresë që përfundimisht të jemi një nga ato: “ Fytyra të
ndritura, që shohin Zotin e tyre”. Ashtu u bëftë! AMIN!
Besmir YVEJSI/ I
Zgjimi Islam 13