As’habul Kehf
Diku në lartësinë e maleve të Shqipërisë, e në thellësinë e një shpelle të largët për 30 vite të plota, jetuan
një familje e përbërë nga një baba dhe tre djem.
Historia e tyre është histori e mbushur me dhimbje,
sakrificë, mund e durim.
Koha e komunizmit kishte shkatërruar pothuajse gjithçka që kishte të bënte me njeriun si qenie.
Njerëzit vriteshin, burgoseshin, derdhej gjaku i tyre
kudo, fjala “Zot” (Allah) ishte krim të përmendej e
le më të besohej, Kur’ani ishte fatkeqësi që duhej të
zhdukej nga jeta e njerëzve.
Në këtë mes ku gjithçka frymonte komunizëm e
shkatërrim jetonte një baba me tre djem të cilët për
të mos i’u bindur kësaj ideologjie antifetare ikën në
një shpellë, larg nga
shtëpia dhe
njerëzit,
larg
nga
fshati dhe qyteti, larg nga gjithçka për të jetuar Islamin e pastër, me bindje të palëkundur. Ngjarje kjo
e ngjashme me banorët e shpellës që ceket në Kur’an.
“Ata ishin disa djelmosha, kishin besuar Zotin e tyre,
e Ne atyre edhe më ua shtuam bindjen.” (Surja Kehf,
ajeti 13)
Ashtu, siç vepruan banorët e shpellës, ashtu edhe
këta vepruan. Babai i mori tre djemtë e tij, më i vogli
prej tyre ishte 13 vjeç ndërsa më i madhi ishte në të
30-at, dhe ikën në shpellë. Jeta e tyre në shpellë nuk
ishte aspak e lehtë. Kishin të ftohtë, u mungonte ushqimi, veshmbathja e gjithçka tjetër që konsiderohet
e nevojshme për një jetë normale. Bënin të pamundurën për të gjetur ushqim, edhe në ditët e ftohta me
dëborë, edhe në netët e errëta ku gjithçka strukej,
fshihej nga terri. Duruan, duruan, e duruan për të
vetmen arsye: “Ta ruajnë fenë e tyre”.
E bënë këtë kur kishin mundësi të vepronin si gjithë
të tjerët, ta fshihnin besimin e tyre dhe të jetonin në
shtëpi, ku i kishin të gjitha. Por nuk vepruan ashtu,
sepse besimi i tyre ishte i fortë, shpirti i tyre ishte
i bindur se e vërteta gjithmonë triumfon e zemra
kërkonte qetësinë e besimit. “Edhe i forcuam zemrat e tyre (i bëmë të qëndrueshëm)...” (Surja Kehf,
ajeti 14)
Kjo ngjarje na tregon se besimi i fortë të bën
të qëndrueshëm, bindja e thellë në Krijuesin
të bënë triumfues e të palëkundur në atë që
vepron për hir të Tij. Vlera e kësaj bote humbet, kur zgjerohet gjoksi me të vërtetën e
pamohueshme. I pari i familjes (babai) ishte
plak i moshuar dhe nga vështirësitë dhe
mundimet edhe e gjeti vdekja, po në shpellë.
Idrisi (djali më i vogël) ishte më i riu nga
ta dhe pa dyshim ai e kishte më të
lehtë që të shkonte në fshat
dhe të kthehej përsëri në
shpellë, andaj ai çdoherë e bënte këtë
rrugë të gjatë dhe
të mundimshme,
për t’i plotësuar
nevojat e familjarëve të tjerë.
20