TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 9

NEM
olsun, güzel olsun diye yaparlar bunu. Çığlık atıp havada kaptığım
gibi havluya sardım seni. Yine ağlamadın. O zamandan belliymiş.
“O zamandan belliymiş” dedi annem de, devamını getiremedi.
“O zamandan belliymiş suskunluğun” mu diyecekti? “Böyle olaca-
ğın” diyecekti belki. O an rahatlamam için, huzura ermem için tek
ihtiyacım olanın nenem olduğunu düşündüm. Yine kırmızı bir
leğende yıkasa beni. Sonra tutup kaldırsa karşısında, gözlerime
bakıp sıcak nefesini yüzüme üfleyerek duamı okusa rahatlarım
sandım. Ağlayıp ağlamadığımı bilmiyordum. Saçımdan akan su,
bunu gizliyordu.
Omuzlarımdan sarıldı annem. Yumuşacık yanağını ıslak yüzü-
me değdirip,

-Kurbanın olayım dik dur, dedi.
Ağır ağır doğruldum. Sanki omuzlarımda tonlarca yük taşıyor-
muşum da bir anda hepsini yere devirmişim gibi. Son kez taradı
saçlarımı. Sırtımda buz gibi bir metalin soluğunu hissettim. Yavaş
yavaş kesti saçlarımı.

-Bismillah.
Makas sırtımda dosdoğru bir yo l izlerken saçlarım feryad edip
yere düşüyordu. Gözlerimi kapatıp ağladığımı duydum.

-Kurtul yükünden, dedi annem saçlarımı yerden toplarken. Bir
10