TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 41

NEM
da koyarım. Başımı onunla kapatırım birileri geçerken. Hem gece
siyah. Palto da. Mümkünü yok, bu durumda ben aydınlık kalamam.
Belli olmam, görünmem.”
Onca korktuğun şeye bak sen de! Göründüğünü de nereden
çıkardın? Hatırla, bakkal para üstünü verirken paralar yere saçıl-
mıştı. Boş avucunu cebine gizlediğinle kaldın.

Kalktı. Duvara yanaştı. Kulağını dayadı. Babası sayıklıyordu.
“Tuttuğu nefeslerin hesabını yapmıyorsa öbür tarafla ben de
adam değilim!”
Bir daha yanaştı duvara. Babasının yatakta döndüğü duydu.
Şimdi yüz yüzelerdir. Babası ona çevirmiştir biçimsiz başını. Uzun
süre duvara baktı. Aniden kalktı. Delirecekti.
“Hayır, başka şeyler bulmalıyım.”
Sandalyeye çöktü. Gıcırdadı.
“Sus be sen de!”
Ne diye titreyip duruyordu altında böyle? Kaç yaşındaydı bu
sandalye? Daha ne kadar yaşardı?

“Kırıp atmalı bunu. İnim inim inliyor deli ihtiyar.”
42