ΛΕΠΤΊΝΗ
Σ
τις αρχές
της
δεκαετίες
του 1950,
οι επιστήμονες
παρατήρησαν ότι
κάποια ποντίκια
έτρωγαν με τις
ώρες, λες κι αυτός
ήταν ο μοναδικός
σκοπός της ζωής
τους. Κι όταν έκαναν
διάλειμμα, κάθονταν
σε μια γωνιά του
κλουβιού εντελώς
ήσυχα. Η λαιμαργία
και η αδράνεια
τα οδηγούσαν σε
διπλάσιο βάρος από
το κανονικό μόλις
στην ηλικία των 12
εβδομάδων.
Η λεπτίνη είναι μια πεπτιδική
ορμόνη που εκκρίνεται από
τα λιποκύτταρα, ρυθμίζοντας
την όρεξη και κατ’ επέκταση
το σωματικό βάρος. Η
ανακάλυψη της ορμόνης,
το 1994, δημιούργησε την
προσδοκία ότι θα μπορούσε
να υπάρξει θεραπεία για την
παχυσαρκία με τη χορήγησή
της. Όμως, κάτι τέτοιο δεν
λειτούργησε. Κι αυτό γιατί
πολύ λίγα παχύσαρκα άτομα
δεν παράγουν καθόλου
λεπτίνη. Στη συντριπτική τους
πλειοψηφία, τα παχύσαρκα
άτομα παράγουν αρκετή λεπτίνη, η οποία όμως φαίνεται
να μην επιτελεί το έργο της.
Το θέμα δεν είναι να
έχουμε πολύ αυξημένα
επίπεδα λεπτίνης, αλλά
αυξημένη ευαισθησία του
εγκεφάλου στην ορμόνη.
Μάλιστα, η υπερπαραγωγή
λεπτίνης μπορεί να κάνει
τον εγκέφαλο να χάσει την
ευαισθησία του, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την
υπερπαραγωγή ινσουλίνης.
Επιπλέον, φαίνεται ότι τα
αυξημένα επίπεδα της ορμόνης μειώνουν την ικανότητα
των αιμοφόρων αγγείων να
διαστέλλονται και επιτείνουν
τη θρόμβωση του αίματος.
Επομένως, καλό είναι να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί
όταν ακούμε είτε για δίαιτες
που διατηρούν τη λεπτίνη
στα ύψη είτε για δίαιτες πολύ
χαμηλών θερμίδων, που
ρίχνουν απότομα τη λεπτίνη,
με αποτέλεσμα να επέρχεται
Οι ερευνητές ήθελαν να μάθουν γιατί αυτά τα ποντίκια
ήταν παχύσαρκα και προχώρησαν σε ένα ιδιοφυές
πείραμα. Συνέδεσαν την κυκλοφορία του αίματος ενός
παχύσαρκου ποντικιού και ενός κανονικού ποντικιού με
μια μέθοδο που ονομάζεται παραβίωση. Το αποτέλεσμα
ήταν να μειωθεί το βάρος του παχύσαρκου ποντικιού. Οι
επιστήμονες σκέφτηκαν ότι κάποια ουσία που κυκλοφορούσε στο αίμα του κανονικού ποντικιού ρύθμιζε το
βάρος του ενώ, απουσίαζε από το παχύσαρκο ποντίκι, και
όταν με την παρα