3. BÖLÜM
Thomas omzunda bir el hissedince bağırarak arkasını döndü ve
Minho nun camın önündeki adama baktığını gördü.
“Her yerdeler,” dedi Minho. Sesindeki karamsarlık tam da
Thomas’ın hissettiklerini yansıtıyordu. Bir önceki gece ummaya cü
ret ettikleri şeyler hiçliğe karışmıştı sanki. “Ve bizi kurtaranlardan
da ses yok,” diye ekledi.
Thomas son haftalarda korku ve dehşet içinde yaşamıştı ama
bu artık çok fazlaydı. Güvende hissetmişti ve anında bu umudu da
elinden alınmıştı. Kendini de şaşırtarak, yatağa girip avazı çıktığı
kadar bağırma isteğini uzaklaştırdı. Annesini, babasını ve insanların
delirmesiyle ilgili konunun verdiği bir türlü geçmeyen üzüntüyü bir
kenara itti. Birinin kontrolü ele alması gerektiğini büiyordu; bundan
da kurtulacaklarsa bir plana ihtiyaçları vardı.
“İçeri giren oldu mu?” diye sordu tuhaf bir şekilde sakin kalarak.
“Her pencerede parmaklık var mı?”
17