Bahar havası aniden serinlemiş gibi ürperdim. "Şu sıra zaman kötü," dedim. "Çok kötü."
"Biliyorum," dedi. "Ve çok iyi bir başlangıç yaptılar."
BOLEYN KIZI ¦ 437
Zehir korkusunu benden başka hiç kimseye söylememişti ama nedimeleri kendi yemeden evvel
önce bir lokma tazısı Flo'ycı tattırdığını görmüştü. İçlerinden biri, bir Seymour kızı, Jane,
hayvanın şişmanlayacağını ve kraliçenin masada yemek vererek köpeği kötü terbiye ettiğini
belirtti. Başka biri gülerek kraliçenin minik Flo'dan başka sevecek kimsesi kalmadığını söyledi.
Ben hiçbir şey söylemedim. Kraliçenin yemeklerini bunların herhangi birinin üzerinde
denemesine hiç itirazım olmazdı. Mesela Jane Seymour'u kaybedebilirdik ve yokluğu kimseyi
pek üzmezdi.
Bütün bunların ardından Prenses Mary'nin hasta olduğu haberi geldiğinde aklıma hemen, tıpkı
kraliçenin düşündüğü gibi akıllı ve güzel kızının zehirlendiği geldi. Büyük olasılıkla ablam
tarafından.
"Çok hasta diye yazmış," dedi kraliçe doktorun mektubunu okurken. "Tanrım, dediğinde göre
sekiz gündür hastaymış, bu demektir ki yediği hiçbir şey midesinde kalmıyor."
Kraliyet protokolünü falan unutup kraliçenin eline uzandım. Elleri öyle kötü titriyordu ki, kâğıt
elinde hışırdıyordu. "Zehir olamaz," diye fısıldadım hemen. "Onu zehirlemek kimsenin çıkarına
olmaz."
"Benim veliahdım," dedi kâğıt gibi bembeyaz bir suratla. "Anne beni manastıra göndermekle
tehdit etmek üzere kızımı zehirlemiş olabilir mi?"
Başımı iki yana salladım ama artık Anne'in ne yapıp ne yapmayacağı konusunda kesin bir şey
söyleyemiyordum.
"Her iki koşulda da gidip kızımı görmem lazım." Hızla yürüyüp savurarak kapıyı açtı. "Kral
nerededir şimdi?"
"Ben bulurum," dedim. "İzin verin ben gideyim. Sarayın içinde koşturmayın."
438 ¦ Philippa Gregory
"Olmaz," dedi acıyla inleyerek. "Krala gidip kızımı görmeme izin vermesini bile
söyleyemiyorum. Kadın ya olmaz derse?"
Bir an verecek bir cevap bulamadım. İngiltere Kraliçesinin kendi çocuğunu görmek için
umutsuzca sonradan türeme ablamdan izin istemesi, hele hele görmek istediği çocuğun asil bir
Prenses, bir kraliyet çocuğu olduğu düşünülürse, bu karmakarışık gidişatta bile bu kadarı biraz
fazlaydı. "Bu konuda söz sahibi olan o değil, Majesteleri. Kral Prenses Mary'yi seviyor, onun
hastayken annesinin kanatları altında olmasına tabii ki itiraz etmeyecektir."
Prensesin hasta olduğunu Anne zaten biliyordu. Anne artık her şeye vakıftı. Dayımın casusluk
sistemi, ki bu daima mükemmel işleyen bir sistemdi, İngiltere'deki her eve bir hizmetçi
yerleştirmişti ve edinilen bütün bilgiler ablamın hizmetine sunuluyordu. Anne, Prenses Mary'nin
üzüntüden hastalandığını biliyordu. Küçük kız sadece hizmetçilerle ve günah çıkarttığı papazla
yaşıyor, bütün vaktini dizlerinin üzerinde babasının annesini, resmi karısını yeniden sevmesi
için Tanrıya dua ederek geçiriyordu. Kederden yataklara düşmüştü.
O gece kral kraliçenin odalarına geldiğinde cevabı hazırdı. "İstiyorsan gidip kızını görebilir ve
orada kalabilirsin," dedi. "İyi dileklerimle. Teşekkürlerimle. Sana elveda."
Kraliçenin yüzünün rengi çekildi, bir anda hasta ve bitkin göründü. "Seni asla terk etmezdim
kocacığım," diye fısıldadı. "Kendi çocuğumuzu düşünüyordum. Sen de ona iyi bakıldığını bilmek
istersin sanıyordum."
BOLEYN KIZI ¦ 439
"O yalnızca bir kız çocuğu," dedi Henry, öfkeli bir ses-4 le. "Oğlumuza bu kadar iyi bakamadın.
Oğlumuz doğduğunda bu kadar iyi bir bakıcı değildin anımsadığım kadarıyla?"
Katherine acıyla hafifçe inledi ama kral devam etti. "Neyse. Akşam yemeğine geliyor musunuz,
hanımefendi? Yoksa kızınıza mı gidiyorsunuz?"
Kraliçe bir çabayla kendini topladı. Kısa boyuyla ayağa kalktı, kralın uzattığı kola uzandı ve
Henry onu bir kraliçe olarak akşam yemeğine götürdü. Fakat Katherine, Henry gibi rol
yapamadı. Tepeden salona baktı ve ablamı etrafına topladığı küçük saray eşrafıyla birlikte
masada otur W&