Ġkinci gün, 23 Nisan 1848'de, iĢ baĢındaki üç adam dayanma gücünü yitirdi. Biri kan
kusmaya baĢladı. Diğer ikisi yere yığıldı ve günün kalanında kızak çekecek güçleri
kalmadı. Bu ikisinden birinin kızağa yatırılması ve kampa kadar taĢınması gerekiyordu.
Kızak kafilesinin etrafındaki silahlı gözcü sayısını azaltmamak için Crozier ve Little da iĢ
baĢına geçip sonu gelmeyen gün boyunca kızak çektiler.
Basınç sırtları gün ortasındaki kadar yüksek değildi ve önden giden kızağın buzla
kaplı açık denizin üstünde açtığı yol arkada-kilerin ilerlemesini kolaylaĢtırsa da Ģiddetli
rüzgâr ve kar yağıĢı tüm bu olanakları kısıtlıyordu. Aralarında yalnızca beĢer metre olmasına rağmen kızak grupları birbirini göremiyordu. Silahlı gözcüler de kızak gruplarından
beĢ altı metre uzaklaĢtıklarında kızakları göremiyorlardı ve bu yüzden aralarında en fazla
bir iki metrelik mesafe olması gerekiyordu, yoksa kaybolabilirlerdi. Dolayısıyla yaptıkları
gözcülüğün bir iĢe yaradığı söylenemezdi.
Önden giden kızaklar eski kızak izlerini bulamayınca duruyorlardı. O zaman bütün
kızak grupları da en az yarım saat beklemek zorunda kalıyor ve sağda solda eski kızak
izlerini aramaya koyuluyorlardı. Bu beklemeler sadece zamana değil, denizcilerin
yaĢamına bile mal olabilirdi.
Bahar baĢlarında daha ağır yüklü kızakları çeken bazı gruplar on iki saatte on beĢ
kilometre yol kat edip gün batımından birkaç saat sonra Ġkinci Deniz Kampına varmıĢlardı.
Crozier'ın grubu ise kampa gece yarısından sonra gelebilmiĢti. Eğer Magnus ManĢon
çadırların rüzgârda çıkardığı sesleri duymasaydı belki de kampı bulamadan
kaybolacaklardı.
Ġkinci Deniz Kampı Ģiddetli rüzgâr yüzünden neredeyse yerle bir olmuĢtu. Sekiz
çadırdan beĢi kayıptı. Yorgun ve açlıktan ölmek üzere olan denizciler Birinci Deniz
Kampı'ndan g