Telmih Dergisi 1. Sayı Şiir, Hikaye, Makale, Fotoğraf | Page 40

SİBEL UNUR ÖZDEMİR || ŞÜKÜRLER OLSUN || Apartman kapısını açtım önce, gri renkteki demir kapıyı. Minare merdivenlerine benzeyen dar merdivenlerden tırmanmaya başladım. Apartman görevlisi merdivenleri siliyordu. Beni görünce kenara çekildi. Kim olduğumu merak etti hiç şüphesiz. “Kolay gelsin.” diyerek yukarıya doğru kıvrıldım. İşte halamın kapısının önündeyim. Maun renkli çelik kapının önünde… çatı altında. Şimdi nerede, ne yapıyor acaba? Özledim onu.” “Bütün gece uyumadı.” diyor Yatak kımıldanarak. “Ben de özledim Papatya Kardeş,” diyerek iç çekiyor pencerenin önündeki Mor Menekşe “her gün su verirken yapraklarımı okşar, konuşurdu benimle. İyidir inşallah.” “Çok sancısı vardı.” diye ekliyor Telefon “ Bana kadar yürüyemedi.” “Ne kadar çok korktu. O yüzden sabaha kadar dokunmadı elektrik düğmesine. Ben de tüm gücümle ışıldadım. Kucaklamak istedim ama tavandan aşağı inemedim.” “İnşallah.” diye söze karışıyor Nilüfer. “Ambulans geldiğinde ben de korktum. Size belli etmedim ama…” deyiveriyor Dikiş İğnesi. “Gece boyunca bacağı şişmesin diye uğraştım durdum. Üşütmemeye dikkat ettim biliyorsunuz hepiniz. Artık eriyorum işte.” diyerek sızlandı Buz Torbası. “Sessiz olun gelen var.” diye uyarıyor kısık bir ses tonuyla Bilge Kitap arkadaşlarını. İlk defa zili çalmıyorum. İlk defa halam gülen gözleriyle karşılamıyor beni. İlk defa beni sarmalayan sesini duymuyorum. Ev bomboş.. İçimde garip bir duygu yeşeriyor. Aman Tanrım! Düşünmek bile istemiyorum. Çok korkunç, çok. “Tanıdım bu kızı,” diyor Bilge Kitap “yeğeni. Gelip giderdi arada.” Elimdeki anahtarı önce üst deliğe sokuyorum. Biraz zorlanmakla beraber döndürüyorum kilidin içinde. Alttaki delik beni fazla uğraştırmıyor. Menekşe: “Kötü düşmüş. Kalçası nasıl da mosmordu.” “Sorma Menekşe Kardeş. Bacağı da yara bere içindeydi.” diyor masanın üzerindeki papatyalar. Papatya: “Beni de çok severdi. Kurudum da kıyamadı atmaya. Bak hala buradayım, bu İçeriye giriyorum. Telefon: “Evet… Evet bildim. Elimizde büyüdü bu kızcağız. Bak ne vefalı.” Gözlerim dolaşıyor köşelerde. Her yanda halamın parmak izleri, ayak izleri. Ondan bir koku, ondan bir renk. Belki de eşyaları merak ediyorlardır onu? Özlüyorlardır bel ki de. Belki de konuşuyorlardı kendi aralarında “Nerede Müzeyyen Hanım?” diye. Konuşuyorlardı da ben gelince mi sustular? Her şey yerli yerinde. Eşyalar bildik yerlerinde. Tablolar, fotoğraflar duvarda. Biblolar, minyatür bebekler büfenin içinde. Salonun orta yerindeki ahşap sehpanın üzerinde duran su dolu kabın içinde yüzen nilüfer çiçeği. İrili ufaklı süsler. Pek çok kitap. Çoğu okunmuş. TELMİH | 38 | SAYI:1 YIL:1