Wielki Arkan XI
Moc
Oświecenie
Oświecenie to ponowne narodziny. Kobieta stoi na księżycu, symbolu skumulowanych
doświadczeń z wielu wcieleń poprzedzających to, w którym człowiek doznaje
oświecenia (patrz: Śmierć). Oświecenie jest wyobrażone za pomocą słońca wokół
głowy dziecka i za pomocą rozwierania lwiej paszczy, oznaczającego rozszerzanie zwykłej,
skończonej ludzkiej jaźni w nieskończoną jaźń oświeconego. Dwanaście gwiazdek nad głową
kobiety to jej pozostałe potomstwo jako Nowe Jeruzalem, zbiorowa Oblubienica Boga (patrz: Świat).
Człowiek się rodzi, na świat przychodzi, potem umiera i znów się rodzi... Aż wreszcie w którymś
kolejnym życiu rodzi się jako Syn Boży. „Apokalipsa” określa kogoś takiego mianem zwycięzcy.
Nazywa się też tych zwycięzców świętymi, zbawionymi. W prawosławiu mówi się zaś o
przebóstwieniu człowieka. Ponadto synonimem oświeconego jest w chrześcijaństwie Syn Boży, choć
określenie to odnosi się zwykle jedynie do Jezusa Chrystusa. Ale w „Apokalipsie” takich
zwycięzców jest wielu. A tak naprawdę wszyscy ludzie, prędzej czy później, zwyciężą, czyli narodzą
się ponownie – z Ducha.
W Ewangelii św. Jana Jezus mówi o potrzebie ponownych narodzin dostojnikowi żydowskiemu,
Nikodemowi. Ten jednak nie wie, o co chodzi – myśli, że trzeba wejść na stare lata do łona matki i
po raz drugi narodzić się z jej ciała. Jezus sam się w swym życiu narodził ponownie jako Chrystus i
wtedy dopiero został przez Boga Ojca nazwany Synem.
We wschodnich doktrynach duchowych owych zwycięzców, tych, którzy narodzili się ponownie,
nazywa się oświeconymi. Proces oś v