Tambuling Batangas Publication December 12-18, 2018 Issue | Page 4

OPINYON December 12-18, 2018 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] DepEd’s doppelganger The controversial Lumad school Salugpungan Ta’tanu Igkanugon Community Learning Center Inc. (STTICLC) in Talaingod, Davao del Norte was established in 2007 by religious groups with the apparent blessing of the Department of Education (DepEd) at the time to help educate Manobo children living in remote highlands. From one campus, the school spawned branches in the province, Compostela Valley and Davao Oriental. With the recent discovery by authorities that the STTICLC is being used by the communist movement to indoctrinate Lumad children according to their ideology and potentially turn them into members of the New People’s Army (NPA), past officials of the DepEd have a lot of explaining to do for failing to notice that such schools were merely pretending to educate indigenous people and were actually serving the interest of the Communist Party of the Philippines (CPP) and the NPA. All along since 2007, CPP had its DepEd counterpart establishing a network of schools that brainwash tribal students into thinking that the government is an enemy that has to be destroyed and replaced in accordance with the ultimate objective of the CPP. The parents of the 14 Lumad students who were allegedly kidnapped by former Bayan Muna Partylist Rep. Satur Ocampo and incumbent ACT-Teachers Partylist Rep. France Castro from the Talaingod STTICLC on the night of 29 November complained that the ex- legislator had no permission to take their children with them. That reinforced the Talaingod police’s action to detain Ocampo, Castro and 16 STTICLC members after officers manning a checkpoint found the students inside their vans. Ocampo and Castro denied the charges and argued they were rescuing the children after the military allegedly padlocked the school. Leftist congressmen soon defended the two and accused the military of harassment. It is the military’s position that the so-called Salugpungan schools are creations of the communists to convert civilians into rebels and replenish the dwindling ranks of the NPA. Department of Interior and Local Government (DILG) Secretary Eduardo Año believes Ocampo is recruiting minors for the communist movement. President Rodrigo Duterte, the commander-in-chief, concurred when he said Bayan Muna is a communist front. Ocampo denied recruiting Lumad students for the NPA even citing a rule of the communist against such practice. But at least 26 child warriors of the NPA in Eastern Samar surrendered over the weekend while two juveniles were rescued following an encounter with soldiers in Barangay Namal, Asipulo, Ifugao on Friday belying his claim. Lumad men who have been recruited to join the ranks of the communist rebels claimed the Salugpungan teaches basic education in the morning and rifle orientation at night. Other proofs of the Salugpungan’s sinister activities are the alternative version of the Philippine National Anthem being taught at the said schools. A copy of the rebel version of the anthem titled “Lupang Sinira” was seized by troops at the STTICLC in Barangay Mangayon, Compostela Valley in 2014. It is appalling the CPP is not only maintaining an armed force, but also has been operating a network of school-by-day, boot-camp-by-night sites a la DepEd. Local DepEd officials’ negligence, if not treachery, has allowed many tribal children to adopt and perpetuate a violent ideology whose ultimate goal is the downfall of the democratic government. They allowed the proliferation of communist campuses that supplied the NPA with fresh recruits. It will take the dismantling of communist schools in Lumad territories to stop the DepEd doppelganger from victimizing more indigenous communities. The people behind the creation of these Salugpungan facilities must also be made to account for their negligence if not treasonous actions. Ni Teo S. Marasigan Magui / Boni MAGUI. Pansinin ang lugar ng kababaihan sa nangyaring masaker sa Maguindanao. Malamang, inisip ni Vice Mayor Esmael Mangudadatu ng Buluan na hindi dadahasin ng mga kalaban niya sa pulitika ang kanyang asawa, dalawang anak na babae at dalawang abogadong babae – kaya sila ang pinag-file ng sertipiko ng kandidatura niya. Totoo nga naman, sa maraming marahas na labanan ng mga pangkating dominante ang lalake – mula sa “digmaan” ng mga fraternity hanggang sa digmaan ng mga militar ng mga bansa – itinuturing ang kababaihan na labas sa labanan. (Sa isang pelikula tungkol sa gera sa Vietnam noong dekada 1960 at 1970, nakakagulat na ang magaling na sniper na Vietcong ay isang babae.) Nakasandig ito sa pinagsasaluhang “pagrespeto” sa mga babae ng dalawang kampo – dapat igalang, walang kakayahang manlaban, at iba pa. Sa naganap na masaker sa Maguindanao, tila itinuring na hamon o pusta ng mga pumaslang – na, syempre pa, ay pinaghihinalaang mga tauhan ni Mayor Andal Ampatuan, Jr. ng Datu Unsay – ang pagdahas at pagpaslang sa mga babae. “Akala ninyo, hindi kami papatay ng babae, ha.” Kaya pinagpapatay nila ang mga babae. Pero hindi lang sila basta pinatay. Ayon sa mga ulat, bukas ang mga zipper ng mga pantalon nila, indikasyon na posibleng ginahasa sila bago – o pagkatapos? – patayin. Binaril at nilaslas din daw ang kanilang mga ari at suso. Hindi lang sila basta pinatay, sinalaula ang kanilang mga katawan o “pagkababae” bago o pagkatapos silang patayin. Hindi malayong maisip, batay sa ganitong mga datos, na gustong ipangalandakan, gustong ipakita sa bansa at sa mundo, ang paraan ng pagpatay sa kanila. Tila gustong ipakitang hindi lang mga lalake ang kayang patayin, kundi mga babae rin. At hindi lang kayang patayin ang mga babae, kaya rin silang “salaulain” bilang mga babae. Malamang, ang layunin ay maghasik ng mas matinding pinaghalong takot at pagkasuklam. Marahil, ang gusto nila ay masuklam ang mga tao hindi lang sa pagpatay kundi sa kawalan din ng magagawa sa kaso, bunsod ng takot. At matakot dahil sa kawalan ng magagawa sa harap ng kasuklam-suklam na kakayahan ng mga kriminal. Pero dahil maagang nabuking ang karumal-dumal na krimen, mas tampok ngayon ang pagkasuklam kaysa takot sa nangyari. Hindi pagmamaliit sa pagkasuklam na ito, at lalong hindi pagpuri sa nagawa ng mga pumaslang, gayunman, ang sabihing kasalo pa rin ang pagkasuklam na ito ng pagtingin sa kababaihan na ipinakita ng mga Mangudadatu at pwersa ng mga Ampatuan. Hindi dapat dinadahas ang mga babae, kundi iginagalang – at, ayon sa isang kasabihan, minamahal. Pero ang pagtratong ito rin ang pinag-ugatan ng todong pagdahas sa mga babaeng namatay sa masaker. At ang pagtratong ito ang pinag-uugatan ng matinding pagkondena ngayon sa naganap. Paano matatapos ang salimbayang ito ng pagrespeto at paglampaso sa kababaihan? Boni. Ang Araw ni Bonifacio ngayong taon, isang araw bago ang deadline ng pag-file ng kandidatura sa Comelec para sa eleksyong 2010. Ginugunita ang pagsisimula ng buhay ng rebolusyunaryo isang araw bago pormal na matapos ang pagsasampa ng kandidatura sa isang eleksyong natatangi – dahil higit sa huling mga eleksyon, tampok ito ngayon ng kagustuhan ng mga mamamayan na magkaroon ng “pagbabago.” Pero radikal na pagbabago ang gusto ni Bonifacio. Gusto niya ang paglaya sa mga dayuhang mananakop ng Pilipinas. Gusto niya ang pamamahagi ng lupain ng mga panginoong maylupa at Simbahan sa bansa. Kalayaan at pagkakapantay-pantay – ito ang dahilan kung bakit tinawag itong isang pambansa-demokratikong rebolusyon. Sabi ng makabayang iskolar na si Alice G. Guillermo, mas naging tampok ang pagiging “pambansa” kaysa “demokratiko” ng rebolusyong ito na nagsimula noong 1896. At radikal din ang pagsusulong niya sa pagbabagong ito. Sabi ng isang historyador, bagamat laging iniisip ng publiko na bolo ang laging armas ni Bonifacio, ang totoo’y ang pistola niya, ang baril niya, ang paborito niya. Kontra sa pormal na pangangaral ng Simbahang Katoliko – “Huwag kang papatay” – kahit pa marami itong pinapatay sa aktwal at sistemikong dahas na ipinapatupad at itinataguyod nito – pinamunuan niya ang mga Pilipino na mag-armas, lumaban sa mga Espanyol at angkinin ang kalayaan. Kapag hinahawakan ng pesante ang baril sa kanyang mga kamay, namumutla ang mga lumang mito, at isa- isang nalilimutan ang mga ipinagbabawal. Ang armas ng rebelde ang patunay ng pagkatao niya. Dahil sa mga unang araw ng pag-aaklas, kailangan mong pumatay: ang bumaril at pumatay ng Europeo ay ang pumatay ng dalawang ibon gamit ang isang bato, ang paslangin ang nang-aapi at ang taong inaapi nang magkasabay: naiiwan ang taong patay at taong malaya; ang nakaligtas, sa unang pagkakataon, ay nakakasalat ng lupang pambansa sa kanyang mga paa. – Jean-Paul Sartre, “Preface” sa Frantz Fanon, The Wretched of the Earth, 1963. Noong una kong narinig, napakalakas ng dating sa akin ng palaging itinatanong kaugnay ng mga ipinaglaban ni Bonifacio, ng Katipunan at ng Rebolusyong 1896. Nakamit na ba natin ang mga pinangarap niya para sa bayan? Nabubuhay ba tayo sa bansang pinangarap niya mahigit sandaang taon na ang nakakaraan? Tunay na malaya na ba ang Pilipinas? May tunay na pagkakapantay- pantay at reporma sa lupa? Malinaw ang sagot sa mga tanong na ito para sa akin noon at, sa tingin ko, kahit sa marami ngayon. Pero malakas ang dating ng sagot sa tanong dahil may isang implikasyon: na may kailangan tayong gawin nang higit sa ating pang-araw-araw na buhay. Na, sa isang pagtingin, kailangan nga nating humulagpos dito at magpakasakit para sa katuparan ng mga pangarap ng ating mga bayani na matagal nang nabibinbin. Na hindi sapat na sumatsat tungkol sa pagbabago; ang kailangan ay ipaglaban ito. Sa panahong bukambibig ang abstraktong “pagbabago,” mahalagang mapaalala sa atin kung ano ang ibig sabihin nito para kay Bonifacio at mga katulad niyang Katipunero. Hindi ito maihahatid ng eleksyon lang na, gaya ng obserbasyon ng Kilusang Mayo Uno, ay pumapatak sa petsa ng pagpatay kay Bonifacio – bunsod ng paglaban niya sa resulta ng eleksyong ipinatawag ng mga panginoong maylupa sa pamumuno ni Emilio Aguinaldo. Mas pananatili ng sistema, hindi pagbabago nito, ang dulot ng eleksyon. Bagamat nagtapos sa trahedya ang buhay ni Bonifacio, at bagamat hindi niya nakamit ang tagumpay sa ipinaglaban niya, may kung anong matamis isipin sa nangyari sa kanya. Ngayon, mahigit sandaang taon matapos niyang mabuhay, ilunsad ang armadong rebolusyon laban sa mga mananakop ng bayan, at mamatay, pinapasalamatan siya ng mga salinlahi ng bayang pinaglingkuran at ipinaglaban niya. Pilit mang supilin ng mga naghahari ang alaala ni Bonifacio, nananatili siyang buhay at bayani para sa sambayanan. Pwedeng ang mga rebolusyunaryo ngayon ang maging pambansang bayani sa hinaharap – dahil kaya at posibleng mabago ang kasalukuyan. 01 Disyembre 2009