Tambuling Batangas Publication August 22-28, 2018 Issue | Page 4

OPINYON August 22-28, 2018 Lingguhang Pahayagan ng Lalawigan ng Batangas na inilalathala tuwing Miyerkules / PRINTING PLANT: Sinag Publishing & Printing Services, National Highway, Brgy. Parian, Calamba City, Laguna. Tel nos. [phone] & [phone] / Subscription fee: One year P360.00 Six Months: P180.00 / Commercial Advertising rate: P160 per column cm / MEMBER: Publisher’s Association of the Philippines, Inc. (PAPI) / Raia Jennifer E. Dela Peña Managing Editor / P.L. Villa, RC Asa Contributing Editors / Shara Jane Falceso, Rachelle Joy Aquino, Jacquilou Lirio, Maria Carlyn Ureta staff writers / Ruel T. Landicho Lay-out Artist/ Ms. Corazon D.P. Marcial, Amber D.C Vitto Legal Consultant. email add: [email protected] & [email protected] Malasakit for every barangay MANY poor or cash-strapped Filipinos with illness or injury died and continue to die for not getting medical attention and treatment on time. Unfortunately, such preventable deaths happen because of the reality on the ground: poorly equipped barangay health centers, inefficient first line of defense against death from disease and injury, lack of doctors, medicine and medical equipment. Likewise, they don’t operate 24/7. While it’s laudable that government, through the initiative of Special Assistant to the President Bong Go, started establishing Malasakit Centers in public hospitals — one-stop desks where outpatients can get financial assistance for medical treatment — these are not enough to accommodate all citizens badly needing medical attention. For one, there are only a limited number of public hospitals and most are located in cities and towns. Data from the Department of Health (DoH) show that there are less than 2,000 public and private hospitals, including infirmaries in the country. Moreover, not all types of health problems are attended to even by the 90 At Source Ang Processing desks of the Philippine Charity Sweepstakes Office (PCSO) which prioritize cancer and dialysis patients. Likewise, some hospitals still require part of the bill to be paid in cash even if an indigent patient obtained a “guarantee letter” from the PCSO, Department of Social Welfare and Development (DSWD) or the mayor’s office that promises payment for medical services rendered. This explains why many patients needing expensive Magnetic Resonance Imaging tests to determine proper treatment for their condition are often left with no recourse but suffer from further deterioration of their condition. Then there is also the problem posed by the bureaucratic maze in the processing of patient’s request for financial assistance from the PCSO, which is one reason why Malasakit Centers are established in the first place. While medical assistance fund is available courtesy of the PCSO, DoH and DSWD, every patient or his caregiver waste precious time in queuing and undergoing the procedural vetting of applicants just to qualify for assistance and get a guarantee letter. Even if Malasakit Centers are established in every hospital in the country, it will still be not enough. The long lines of outpatients in the receiving areas of the East Avenue Medical Center, the National Kidney Transplant Institute or the Philippine Orthopedic Center every day can attest to the need for more medical facilities. So, there should also be Malasakit Centers in every 2,600 rural health units and more than 20,200 barangay health stations nationwide. Many barangay health centers have become so unreliable that some can only provide pain relievers or, ironically, refer indigent patients to a private hospital or pharmacy. Generally, these centers have no doctor or a trained medical staff who can make proper diagnosis, especially during non-office hours and on weekends and holidays. To make matters worse, the P8.1-billion Health Facilities Enhancement Program (HFEP) of the DoH, meant to build 5,700 units of school-based barangay health stations, is now in limbo after the Commission on Audit (CoA) cited various irregularities in the project. Among others, CoA said there were unclear contract terms for payment, resulting in either non-start, idle or non-completion of the health stations within the contract time or even duplication in the same barangay. Moreover, the CoA said the bidding for the construction of 3,200 units was not in accordance with the established procedures, casting doubt on the validity of the bidding process. According to Health Secretary Francisco Duque, the intention of the program initiated by his predecessor Secretary Janette Garin was “good” but was plagued with faults in the implementation due to poor planning. He said the fate of the program now rests with the CoA. In addition to irregularities in the construction of health stations, CoA also said the HFEP is plagued with low funding utilization issues. Under the proposed 2019 budget, funding for the project dropped to P100 million from the P30.3 billion allocated for 2018. Policy makers must resolve the issue and decide how best to use government resources to deliver the needed health care to our citizens, particularly in the far-flung barangays. There cannot be inclusive healthcare if medical assistance desk and financial assistance are accessed only through hospitals. Barangay health stations, provided with medical personnel and adequate stock of medicine, can more effectively reach out to the number of sick and injured citizens who are currently left with no recourse but to either endure the pain or worse, die a slow death. Ni Teo S. Marasigan Online Dossier at iba pang Pag-aalalang Neo-Luddite hinggil sa Internet BILANG taong ang tingin sa sarili ay progresibo, sang-ayon akong kailangang ituring ang Internet – partikular ang tinatawag na blogosphere – na larangan ng tunggalian ng mga ideyang konserbatibo at progresibo, mapagpalaya at mapanupil sa lipunan natin. Hindi na maikakailang marami-raming tao na ang naaabot sa pamamagitan nito – nagbabasa, nakakakita, nakakarinig, namumulat at sa ilang panahon at isang antas ay kumikilos. Isang usapin sa pagiging larangan nito ng tunggalian ang bilang ng taong naaabot nito. Dahil sa atrasado at maralitang lagay ng bansa natin, mas naaabot nito ang mga nasa panggitnang uri at nasa naghaharing mga uri na nakakonsentra sa mga lungsod sa bansa. Mas naaabot pa nga ng mga website at blog sa Pilipinas ang mga Pilipino sa ibang bansa, gayundin ang mga dayuhang interesado sa mga nagaganap dito sa atin. Napakaliit na porsiyento ng populasyon ang naaabot ng Internet, wala pa yatang 15%. May nabasa akong nagsasabing humigit- kumulang isang milyon lang ang regular na gumagamit nito sa bansa. Lumalabas ding ang nangunguna sa pagpaparami sa regular na mga gumagamit nito ay ang mga internet shop. At karamihan ng nagpupunta sa mga internet shop, naglalaro lang ng internet games, hindi nagbabasa ng mga sulatin dito. ILANTAD PANIG ANG KABILANG Hanggang sa puntong ito, sa tingin ko, wala pa akong nasasabing bago. Ang totoo, sinasabi na ang mga puntong ito ng mga progresibo sa bansa sa kanilang mga blog at website. Ang nakakabahala, gayunman, hanggang sa puntong ito lamang ang nasasabi nila: Na kakaunti lang ang naaabot ng Internet sa bansa. Pero sinasabi rin iyan ng mga kapitalista at maka- kapitalista. Ang totoo, problema ito ng mga tumutubo sa Internet – hindi ng mga progresibo. Kaya kailangang magpalalim sa progresibong pagtanaw rito. Hindi tampok ni tumitining sa mga blog at website ng mga progresibo ang paglalantad sa dominanteng katangian ng Internet: na bulok ito, nag-uumapaw sa reaksiyunaryo, konserbatibo at dekadenteng mga ideya, pagnanasa at ligaya. Na sa malaganap na paggamit dito ngayon sa Pilipinas – tampok ang internet games, pornograpiya, at paghahanap ng makakatalik para magparaos o magpayaman – pagsakmal ito sa atensiyon, oras, lakas at talino ng marami palayo sa kalagayan at pakikibaka ng bayan. Hindi rin tampok ni tumitining ang tubo ng mga kapitalista: mula pagbili ng kompiyuter o laptop hanggang pagpapakabit ng Internet – gayung tulad ng text, libre noon ang huli. Hindi rin nababanggit ang kagustuhan ng mga kapitalistang palaganapin ang paggamit ng kompiyuter at Internet sa bansa. Sa sanaysay niya tungkol sa “ekonomiya ng atensiyon,” inuulat ni Jonathan Beller, progresibong intelektuwal, na pinondohan ng mga kapitalista ang paggawa ng Friendster at mga katulad nito para sa kanilang patalastas. Oo, larangan ng tunggalian ang Internet – pero dehado ang mga progresibo rito. Oo, mahalaga ang mga petiburgis sa pulitika ng pagbabago dahil madali nilang magagap at maibahagi ang progresibong mga ideya. Oo, nag- iisip na seksiyon nito ang nasa blogosphere. Pero papaling-paling ang mga petiburgis, at dominante sa Internet ang mga puwersang hahatak sa kanila palayo sa pagbabago. Oo, pag-usapan natin ang pagba-blog, pagwe-website – pero maging kritikal tayo. Mangahas tayong maglantad. LABANAN ANG MGA IDEOLOHIYA NG INTERNET Sa isang banda, hindi ko hinihinging lumabas sa blog ng mga progresibo ang nasabi ko. Pero sintomas ang hindi paglabas ng mga ito ng sa tingin ko ay kahinaan sa kritikal na pagsuri sa Internet at mga aspekto nito. Dahil sa kahinaang ito, hindi natutunggali ang ilang matutukoy nang mapanlinlang na ideolohiya sablogosphere – huwag munang isama ang mga ideolohiyang halatang konserbatibo o reaksiyunaryo. O ang abstraktong satsat ni Prop. Randy David tungkol halimbawa sa umano’y “pagpili ng identidad” dito. Hinggil sa makabagong teknolohiya. Sa kabuuan, kalakaran ng mga blog ang yumakap sa bago. Sa mga blog, mayaman ang talastasan, lalo na ng mga “techie”, hinggil sa bagong teknolohiya: mula paggamit ng mga programa sa kompiyuter at mga pauso sa Internet, hanggang pagnanasa sa modelo ng mga gaheto. Puwedeng paghahanap ng may pakinabang sa pulitika ng pagbabago. Puwede ring resulta ng likot ng mga utak. Pero may pagpaling din ito sa pagiging materyalistiko at sa pakikiuso ng mga petiburgis. Hinggil sa pagiging voyeur at exhibitionist. Ayon sa isang sikat na blogger sa diumano’y mga blogger na hayskul, puwede kang maging alinman sa dalawa sa Internet. May palagay ito tungkol sa uri ng mga tao sa blogosphere: Dahil ang maralita, kapag namboso, bastos; kapag naghubad, cheap o ambisyoso. Kagyat na pagba-blog lang ang udyok nito. Sa pinakamabuti, liberal itong pagtulak sa lahat na magpahayag. Sa pinakamasama, tugma ito sa pagtinging panira sa seksuwal na kaligayahan ang pulitika. Masagwa sa mga progresibo ang tumalima rito – sa blog, Friendster, Multiply, Twitter at iba pa – o banidosong ilahad ang mga detalye at larawan ng buhay-petibugoy na dapat ay hindi makasarili at walang mukha para sa Estado. Mapanganib din. Pinapadali nito ang paniniktik ng militar sa mga aktibista at kanilang personal na network. Sa mata ng militar, online na ang dossier mo, Bok! Oo, mayroong kill-joy at party pooper sa Internet. Sila pa rin naman: may armas, nanliligalig at sumusupil sa mga kritiko ng gobyerno. TAYO ANG GUMAMIT TEKNOLOHIYA SA Kailangang mulat tayong tayo ang gumagamit sa Internet, o sa teknolohiya sa pangkalahatan. Dahil kung hindi, tayo ang magagamit nito. May progresibong gamit ang Internet; pero nangingibabaw ang konserbatibo, reaksiyunaryo, o tahasang dekadenteng gamit nito. Hindi ako sang-ayon na palaganapin ng mga progresibo ang pagba-blog. Maglako tayo ng progresibong mensahe, hindi ng midyum lamang na bagamat tila walang pulitika ay dominado sa aktuwal ng mga kalaban ng pulitika ng pagbabago. 20 Oktubre 2007