w oczy. Patrz mi w oczy do momentu, dopóki nie powiem, że koniec. I nic nie mów. Dobrze?
ONA: No … dobrze … Chociaż czekaj, czekaj … po co chcesz to zrobić? ON: Żeby cię zobaczyć. ONA: Jak to zobaczyć?
ON: Normalnie, chcę zobaczyć, to co w tobie chowa się za tymi wszystkimi etykietkami, za wybranym, albo nie wybranym zawodem, za imieniem, ubiorem, pozami, słowami … Mówiąc krótko- chcę zobaczyć ciebie.
ONA: Ojej … noo … dobrze.
Napierają powietrza, żeby się skupić i móc patrzeć i wtedy dzwoni domofonem dostawca pizzy.
ON: Cholera, całkiem zapomniałem, że jestem głodny.( idzie otworzyć, odbiera pizzę).
„(…) Znowu wywiad. Czytam, bo jestem ciekawa. Może wreszcie inne pytania, bardziej wnikliwy dziennikarz. Zawsze siadam do wywiadów z panem z nadzieją. Gorącą nadzieją, że dowiem się czegoś nowego, że zobaczę przez te pytania i odpowiedzi, przez słowa – kawałek duszy. Zwykle jednak ta nadzieja pozostaje niezaspokojona, czasem nawet zupełnie zawiedziona. Tak dużo jest złych i płytkich wywiadów. Mimo wszystko czasem zazdroszczę aktorom tego niczym nieuzasadnionego faktu, że ktoś chce z nimi rozmawiać, chce pytać. Jestem przekonana, że moja sąsiadka mogłaby powiedzieć niejedną głębszą rzecz. Jej odpowiedzi wypełnione byłby latami trudnych doświadczeń i zdobywaną z wiekiem mądrością. To zadziwiające jak bardzo obecna praca porusza się w zestawie tych samych pustych frazesów. Czasem nie rozumiem, dlaczego się na to godzicie. Sama chciałabym znać pana zdanie w wielu sprawach, co pan sądzi o klonowaniu, o wykorzystaniu oleju palmowego, o porach roku, boskim interwencjonizmie, poglądach Naomi Klein, przewracaniu żuków na plaży i pupie Kim Kardashian. Nie wiem tylko na ile znaczenie ma tu fakt, że jest pan aktorem, a na ile to zwykła międzyludzka ciekawość …(…)”
ONA: Strasznie się najadłam. Nie będę spała przez to pół nocy. ON: Jeśli mamy dokończyć rozmowę, to przecież i tak nie będziesz spała. ONA: Co racja to racja. W takim razie, co dalej? ON: Powiedz kim najbardziej chciałabyś być? ONA: Co?
16