cerpen pendek
" Hello , ye bu ? Ibu sihat ? Alhamdulillah . Hmm , handphone adik mati tadi . Oh ... okaylah bu , nak gi dulu ni . Banyak kerja ni , patient pun ramai ni nak diurus .. okay , Assalamualaikum ," Fatin letak gagang telefon . Ibunya di talian sebelah senyum dalam pahit , dia mahu borak lagi kalau ikutkan hati tapi ... Fatin sibuk , tak apalah .
Fatin ? Teruskan kerja seperti biasa . Seolah tak ada apa-apa berlaku di hatinya .
BEBERAPA HARI KEMUDIAN … " Eh , awak demam ke ?" Zainal bertanya kepada isterinya . Isterinya hanya mengangguk lemah .
" Eh , panas ni . Kita pergi kliniklah ?" Hanya gelengan diterima . Zainal menggeleng-gelengkan kepala , apa nak jadilah . Sakit tu bawa-bawalah ke klinik , tak nak pulak . Zainal capai telefon bimbitnya lalu ditelefon anak perempuannya yang jauh 8 jam darinya andai dikira mengguna jalan darat .
" Assalamualaikum , ye . Abah .." Fatin menjawab di talian sebelah . " Waalaikumsalam , haa . Fatin , lama tak dengar suara anak abah ni .." " Alaa , sibuklah abah nak layan patient ramai ni .."
Zainal senyum nipis dengar bicara anak perempuannya itu , " Em , ibu awak ni sakitlah . Demam . Rindu awak agaknya , tak nak balik tengok ?"
Fatin gelak kecil , " Ish , takkanlah rindu sampai demam . Alaa , sikit je tu , abah bagi panadol nanti kebahlah demam ibu tu . Takdan la nak balik , banyak kerja lagi ni bah oii ..."
" Oh macam tu ye . Yelah , tak apalah . Assalamualaikum .."
" Waalaikumsalam .." Zainal memandang skrin telefonnya , ada air jernih bertakung di kelopak mata . Aduhai anakku doktor , orang sakit yang tak kau kenal kau rawat bagai nak rak , ibu kau sakit kau kata sikit je ?
Hari berganti hari , Fatin masih sibuk dengan tugasnya . Jarang-jarang sekali dia mahu menelefon ke kampung . Sehinggalah satu hari ...
22