L I F E S T Y L E I ΕΙΔΙΚΌ ΑΦΙΈΡΩΜΑ P A R I S L U M I È R E
I
L I F E S T Y L E I ΕΙΔΙΚΌ ΑΦΙΈΡΩΜΑ P A R I S L U M I È R E
I
Ομάδα αρχιτεκτόνων στο Κέντρο Πομπιντού το 1972
© Studio Piano & Rogers © Fondazione Renzo Piano
Ποιο μεγάλο αρχιτεκτονικό εγχείρημα θυμάστε από την εποχή εκείνη; Ο Richard Rogers κι εγώ δεν είχαμε σκεφτεί τη νίκη. Υπήρχαν 681 αρχιτεκτονικά γραφεία που συμμετείχαν στο διαγωνισμό. Ήμασταν τα κακά αγόρια, ήμασταν λίγο πάνω από τριάντα χρονών κι έτσι μετά την κατάθεση της πρότασής μας, συνεχίσαμε όπως και πριν να κάνουμε τα μικρά μας έργα, χωρίς καν να το ξανασκεφτoύμε. Είχαμε τουλάχιστον προσπαθήσει.
Πότε μάθατε ότι θα γίνει το Κέντρο Πομπιντού; Θα ήταν μια έκπληξη για εσάς … Ήταν Ιούνιος του 1971 όταν μου τηλεφώνησαν από το Παρίσι για να με ενημερώσουν ότι είχα κερδίσει. Μού πήρε μισή ώρα για να συνέλθω από την έκπληξη. Δεν κατάλαβα αμέσως, μιλούσα με μια σχολαστική γαλλίδα που επαναλάμβανε ότι ήμουν νικητής του βραβείου και με ρωτούσε εάν ήμουν πτυχιούχος. Κι εγώ απάντησα, ότι ναι, ήμουν απόφοιτος του Πολυτεχνείου του Μιλάνο.
Και λοιπόν; Και λοιπόν, εκείνη η κυρία προσπάθησε υπομονετικά να μού εξηγήσει, πως κερδίσαμε το διαγωνισμό με ομόφωνη απόφαση, είκοσι ήταν οι κριτές και είκοσι ψήφους είχε πάρει το έργο μας. Ακόμα και σήμερα αδυνατώ να καταλάβω πως μάς επέτρεψαν να το κάνουμε.
Γιατί; Γιατί το Beaubourg είναι μια επαναστατική κίνηση. Το να κάνει κανείς ένα εργοστάσιο πολιτιστικό κέντρο του αρχοντικού Παρισιού ήταν ένα χαστούκι. Ήμασταν στο ' 71, τρία μόλις χρόνια μετά το ' 68, μια περίοδο που τα μουσεία ήταν βαρετά και σκονισμένα μέρη. Ήμασταν νέοι και ανυπάκουοι, ίσως ακόμη και λίγο αγενείς. Αλλά ένα πράγμα είχαμε καταλάβει.
Τι είχατε καταλάβει; Ότι δεν είχε νόημα να χτίσουμε άλλο ένα παραδοσιακό χώρο πολιτισμού. Η ιδέα τού να απορρίψει κανείς το συνηθισμένο κτίριοπολιτιστικό μνημείο και αντίθετα να χρησιμοποιήσει την περιέργεια του, θα μπορούσε να κάνει αυτό το εργοστάσιο στη Marais να γίνει το αντίθετο του μουσείου που είναι φτιαγμένο για την ελίτ. Στην πραγματικότητα, το δικό μας μουσείο θεωρήθηκε ένα είδος χλευασμού. Και ήταν.
`Ενας χλευασμός που σύμφωνα με τους περισσότερους κριτικούς, ανέτρεψε την παγκόσμια αρχιτεκτονική. Επιλέξαμε αυτόν το χλευασμό και ίσα-ίσα, η ιερότητα του μουσείο δε διαταράχθηκε από την παράβαση. Αν θυμηθούμε την ίδια την προκήρυξη, είχε ήδη προταθεί να βγούμε έξω από τα τυπικά όρια της βιβλιοθήκης και του μουσείου. Μιλούσε για τον πολιτισμό, αλλά και την πολλαπλή λειτουργικότητα της τέχνης και των πληροφοριών, της μουσικής, αλλά και του βιομηχανικού σχεδίου. Υπήρχε ήδη κάτι υπερβατικό στον καθορισμό, ήταν αρκετό για να το πάρεις, να το τραβήξεις μέχρι τα όρια και να του δώσεις μια σαφή ερμηνεία.
ΟΠΟΊΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΊ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΏΣ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΎΜΕ ΜΕ ΒΆΣΗ ΤΟ ΦΩΣ
6 M A G A Z I N E