L I F E S T Y L E I ΕΙΔΙΚΌ ΑΦΙΈΡΩΜΑ P A R I S L U M I È R E
I
L I F E S T Y L E I ΕΙΔΙΚΌ ΑΦΙΈΡΩΜΑ P A R I S L U M I È R E
I
Ομάδα αρχιτεκτόνων στο Κέντρο Πομπιντού το 1972
© Studio Piano & Rogers © Fondazione Renzo Piano
Ποιο μεγάλο αρχιτεκτονικό εγχείρημα θυμάστε από την εποχή εκείνη ; Ο Richard Rogers κι εγώ δεν είχαμε σκεφτεί τη νίκη . Υπήρχαν 681 αρχιτεκτονικά γραφεία που συμμετείχαν στο διαγωνισμό . Ήμασταν τα κακά αγόρια , ήμασταν λίγο πάνω από τριάντα χρονών κι έτσι μετά την κατάθεση της πρότασής μας , συνεχίσαμε όπως και πριν να κάνουμε τα μικρά μας έργα , χωρίς καν να το ξανασκεφτoύμε . Είχαμε τουλάχιστον προσπαθήσει .
Πότε μάθατε ότι θα γίνει το Κέντρο Πομπιντού ; Θα ήταν μια έκπληξη για εσάς … Ήταν Ιούνιος του 1971 όταν μου τηλεφώνησαν από το Παρίσι για να με ενημερώσουν ότι είχα κερδίσει . Μού πήρε μισή ώρα για να συνέλθω από την έκπληξη . Δεν κατάλαβα αμέσως , μιλούσα με μια σχολαστική γαλλίδα που επαναλάμβανε ότι ήμουν νικητής του βραβείου και με ρωτούσε εάν ήμουν πτυχιούχος . Κι εγώ απάντησα , ότι ναι , ήμουν απόφοιτος του Πολυτεχνείου του Μιλάνο .
Και λοιπόν ; Και λοιπόν , εκείνη η κυρία προσπάθησε υπομονετικά να μού εξηγήσει , πως κερδίσαμε το διαγωνισμό με ομόφωνη απόφαση , είκοσι ήταν οι κριτές και είκοσι ψήφους είχε πάρει το έργο μας . Ακόμα και σήμερα αδυνατώ να καταλάβω πως μάς επέτρεψαν να το κάνουμε .
Γιατί ; Γιατί το Beaubourg είναι μια επαναστατική κίνηση . Το να κάνει κανείς ένα εργοστάσιο πολιτιστικό κέντρο του αρχοντικού Παρισιού ήταν ένα χαστούκι . Ήμασταν στο ' 71 , τρία μόλις χρόνια μετά το ' 68 , μια περίοδο που τα μουσεία ήταν βαρετά και σκονισμένα μέρη . Ήμασταν νέοι και ανυπάκουοι , ίσως ακόμη και λίγο αγενείς . Αλλά ένα πράγμα είχαμε καταλάβει .
Τι είχατε καταλάβει ; Ότι δεν είχε νόημα να χτίσουμε άλλο ένα παραδοσιακό χώρο πολιτισμού . Η ιδέα τού να απορρίψει κανείς το συνηθισμένο κτίριοπολιτιστικό μνημείο και αντίθετα να χρησιμοποιήσει την περιέργεια του , θα μπορούσε να κάνει αυτό το εργοστάσιο στη Marais να γίνει το αντίθετο του μουσείου που είναι φτιαγμένο για την ελίτ . Στην πραγματικότητα , το δικό μας μουσείο θεωρήθηκε ένα είδος χλευασμού . Και ήταν .
`Ενας χλευασμός που σύμφωνα με τους περισσότερους κριτικούς , ανέτρεψε την παγκόσμια αρχιτεκτονική . Επιλέξαμε αυτόν το χλευασμό και ίσα-ίσα , η ιερότητα του μουσείο δε διαταράχθηκε από την παράβαση . Αν θυμηθούμε την ίδια την προκήρυξη , είχε ήδη προταθεί να βγούμε έξω από τα τυπικά όρια της βιβλιοθήκης και του μουσείου . Μιλούσε για τον πολιτισμό , αλλά και την πολλαπλή λειτουργικότητα της τέχνης και των πληροφοριών , της μουσικής , αλλά και του βιομηχανικού σχεδίου . Υπήρχε ήδη κάτι υπερβατικό στον καθορισμό , ήταν αρκετό για να το πάρεις , να το τραβήξεις μέχρι τα όρια και να του δώσεις μια σαφή ερμηνεία .
ΟΠΟΊΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΊ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΏΣ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΎΜΕ ΜΕ ΒΆΣΗ ΤΟ ΦΩΣ
6 M A G A Z I N E