ψυχολογικά έναν ανταποκριτή αφού επιστρέψει από τον πόλεμο . « Ίσα-ίσα μου ζήτησαν να κάτσω και παραπάνω , ενώ τους είχα πει ότι είμαι σε άθλια κατάσταση .»
Στις αποστολές το να υπάρχει γυναίκα στο συνεργείο είναι σπάνιο φαινόμενο . « Στην Ουκρανία πήγα εγώ και ο κάμεραμάν μου , στην Τουρκία είχα γυναίκα ηχολήπτρια , αλλά είθισται να είσαι η μόνη γυναίκα ». Τι νιώθει όμως ένας ανταποκριτής πριν μεταβεί στο πεδίο της σύγκρουσης ; Πώς προετοιμάζεται ; Η Ελβίρα απαντά « Είχα λίγο άγχος αν θα μπορέσω να κάνω σωστά την δουλειά μου , αλλά και πολύ ενθουσιασμό . Είχα φτιάξει μια ομάδα συνομιλίας με τους γονείς και τους κολλητούς μου φίλους , για να μπορούμε να μιλάμε ανά πάσα στιγμή , αυτό ήταν πολύ αγχολυτικό ». Όσο καλύπτει μια σύγκρουση ο ανταποκριτής , έρχεται αντιμέτωπος και με μια ακόμα πρόκληση : τη διατήρηση της αντικειμενικότητάς του για το γεγονός . Αυτό που έκανε η Ελβίρα ήταν να αναφέρει πάντα την εκάστοτε πηγή της και να προσπαθεί να μεταφέρει τις απόψεις κάθε πλευράς .
Με τις εμπειρίες της να ποικίλουν , από συγκινητικές στιγμές ανθρώπινης επαφής μέχρι την αντιμετώπιση αρκετών προκλήσεων επικοινωνίας και ορισμένων αστείων περιστατικών , η Ελβίρα μοιράζεται μερικές από τις πιο δυνατές εικόνες και σκέψεις της τους μήνες που πέρασε στην ανταπόκριση . « Οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που οι άνθρωποι έρχονται κοντά και μοιράζεσαι λίγο από τον πόνο τους , λίγη από την χαρά τους » αναφέρει . Μοιράζεται στιγμές από τον σεισμό στην Τουρκία . « Μέσα στην αγωνία να βρεις έναν συγγενή , το περνούσες μαζί τους και σε αγκάλιαζαν … τους κράταγες το χέρι και αισθανόσουν ότι κάνεις κάτι για αυτούς .»
Στην Ουκρανία βίωσε αντίστοιχα , όπως περιγράφει , στιγμές ανθρωπιάς παρά τις όποιες δυσκολίες της καθημερινότητας . « Ήταν ας πούμε οι πρώτες στιγμές που έφτασα στην Ουκρανία και μας βοήθησαν , μας
44